Ik weet niet waar ik moet beginnen, maar ik moet het van me af schrijven.. Ik durf tegen niemand echt te vertellen hoe ik me voel en wat ik denk.

Ik zit sinds een maand thuis van werk. Lichtelijke burn out. Ben langer door gegaan dan ik moest.
Mijn verstand kon doorgaan, als het moest, maar mijn lichaam gaf duidelijk aan; ’tot hier en niet verder!’
Ik ben van mezelf niet iemand die gauw wil opgeven, die juist graag werkt en het gevoel van voldoening wil hebben.

Ik heb het gevoel dat ik mezelf verloren ben onderweg. Dat ik ergens op een dood spoor sta en geen idee heb hoe ik hier uit kom. Op sommige dagen ben ik zo gefrustreerd dat ik het op mezelf wil botvieren.. Me hoofd ergens heel hard tegen aan wil stoten om maar van het gevoel af te komen… Op sommige momenten zelfs zo erg dat ik niet meer verder wil op deze manier. Ik denk dat mensen beter af zijn zonder me….
Ik haat het dat ik alles zo zwart zie.. Dat het hele leven om geld moet draaien en dat dat nou precies hetgeen is wat een stuk makkelijker zou maken

Diep van binnen weet ik dat het niet zo is. Ik heb een geweldig leven en ik mag helemaal niet klagen, maar waarom voel ik me dan zo slecht? Zo niet in 1 lijn met jezelf? En hoe kom ik weer op goede pad?