ik ben al 8jaar samen met mijn vriend die al 3 kinderen had 2jongens en een meisje!
toen waren ze 6.7 en 8jaar! op het begin was alles rozegeur en maneschijn totdat ik mijn eerste dochtertje kreeg,
alles veranderde,gaf minder aandacht aan zijn kinderen!had minder tyd voor mezelf en veel ruzie met mijn man omwille zijn kinderen!
ik moet altyd achter hun aanzitten dat ze moeten opruimen enz..anders komt er niks van en moet ik altyd alles zelf doen!ik ben op! Gelukkig is het co.ouderschap en zijn ze 1week bij ons en 1week bij hun mama! ondertussen heb ik 2kindjes van mijzelf en de week dat zijn 3kinderen komen is er zo een spanning in huis dat ik zo blij ben dat ze na 7dg weg zijn! Ik heb ook een aantal keren ruzie gemaakt met zijn kinderen!de oudste schold mij uit!we hebben zelfs slaande ruzie gehad!
ik heb zelfs geen band meer met hun!Ik haat hun enorm,ik heb het zelfs een keer gezegd tegen hun! En het word met de tyd erger en erger!zelfs tussen mijn vriend en mij klikt het al jaren niet meer!we houden niet meer van elkaar,maar omwille mijn kinderen wil ik die stap ook niet zetten om weg te gaan,en hij ook niet! Ik kan hun dat niet aandoen!en mijn vriend zit er ook niet mee!hij vind het geluk van zijn kinderen veel belangrijker! hij zegt zolang zij gelukkig zijn ben ik het ook,ik leef voor mijn kinderen,de rest interesseert hem niet! ik ben daardoor met de jaren heen ook harder geworden dat het mij ook niet meer interesseert dat er zo een spanning heerst in huis zeker als zijn kinderen er weer zijn! ik ben altyd gelukkig als het vrijdag is dat ze vertrekken dan kan ik al mijn aandacht geven aan mijn 2kindjes!want als ze er zijn heb ik zo veel werk,moet ik dagelijks koken voor 7man de was de plas alles wat er bij hoort! Als ik dit had geweten zou ik nooit gekozen hebben voor een man met kinderen! Ik ben wel heel gelukkig dat ik 2 gezonde dochters heb