We wonen nu al 16 jaar samen. 16 jaren met heel moeilijke periodes. Als ik er over nadenk zijn er eigenlijk zelden gemakkelijkeperiodes geweest. Al vanaf het moment dat we gingen samen wonen waren er al discussies. Ik heb niet zo’n probleem met discussies, tenslotte heeft iedereen zijn eigen mening en het recht om deze te uiten. Het probleem is dat mijn vriend, als hij het onderspit moet delven, begint te roepen en mij begint te vernederen – liefst nog waar andere mensen bij staan. Ik ben opgegroeid met het idee dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. Hij had het idee dat, ondanks dat ik fulltime ga werken, het perfecte huisvrouwtje ging spelen. Ondanks het feit dat ik meer verdien dan hij, zou ik aan hem moeten vragen of ik iets mag aankopen terwijl hij het geld uit ramen en deuren smijt voor duizend en n hobby’s en dergelijke. Al die jaren heb ik gehoopt op betere tijden, maar die komen dus niet. De laatste tijd wordt het steeds erger. We ergeren ons groen en blauw aan mekaar, respect voor mekaar is ver te zoeken. Toch verwacht hij dat ik “op commando” voor hem klaar sta (lig) voor zijn seksuele uitspattingen. Intussen walg ik van hem, zijn lichaam, alles … Ik begrijp echt niet hoe het komt dat ik de knoop niet kan doorhakken en gewoon bij hem weg ga, het lukt me niet …