Mijn geheim is dat ik al jaren meer van een andere man houd dan van mijn eigen man. Het betreft mijn eerste liefde. Die liefde is nooit overgegaan. Hij is mijn zielsverwant. Ik heb een soort spirituele band met hem. Het zit zo diep dat het pijn doet. Door omstandigheden hebben wij nooit de kans gehad om echt voor elkaar te kiezen. Het begon allemaal toen ik nog maar pas een jaar of 18 was. Nu alweer 25 jaar geleden. Het was liefde op het eerste gezicht. Zo van: pats boem!! Ik wist niet wat mij overkwam. Zo heftig was het. We hebben bijna 2,5 jaar een liefdevolle en passionele relatie gehad. We gingen helemaal in elkaar op en waren gek op elkaar. Zoiets hadden we allebei nog nooit ervaren. Maar……….dit alles gebeurde stiekem. Want het was een verboden liefde! Ik ben namelijk van marokkaanse afkomst met een moslim achtergrond. Dus zoiets kon en mocht niet. We leefden ruim 2 jaar lang in angst en onzekerheid, omdat het in geen geval mocht uitkomen!! Uiteindeljk werd onuithoudbaar en werden we als het ware”gedwongen” om afstand van elkaar te nemen. Het is niet te bevatten hoe pijnlijk en verdrietig dat was. We waren allebei verscheurd. 2 jaar later trouwde ik met mijn huidige man. Hij was mijn tweede keus. Want mijn eerste liefde droeg ik nog steeds met mij mee. Hij was altijd als een soort schaduw op de achtergrond aanwezig. In die jaren die daarop volgden kwamen we elkaar nog weleens tegen. En het voelde elke keer zo vertrouwd. En elke keer vertelden we elkaar hoeveel we nog steeds van elkaar hielden maar dat het nu eenmaal niet kon. En zo ging dat door dat we elkaar om de zoveel jaren toevallig weer eens spraken. Maar we hielden vol en leidden allebei ons leven. Tot 4 jaar terug. Toen kon ik niet meer. Het verlangen naar hem was zo groot. Ik weet nu nog steeds niet wat dat was. Het gebeurde buiten mij om. Ik miste hem zo erg en moest en zou hem zien. Ik had er zo’n behoefte aan om hem te zien. Ik was daar zo verdrietig om want ik wilde mijn man geen pijn doen. Hij mocht dit onder geen beding weten. Hij wist zelfs niet van hem bestaan af. En als ik ook maar iets zou laten merken dan was dat einde oefening. Hij zou hier nooit begrip voor hebben. Dat kan bij ons gewoon niet. Dat is gewoon niet bespreekbaar. Bovendien dacht ik ook aan mijn twee kinderen. Ook zij mochten hier niet onder lijden. Dus ik heb toen stiekem contact met hem gezocht. En tot de dag van vandaag zie ik hem nog steeds regelmatig. Ik kan niet zonder hem. Echt niet. Hij heeft een soort macht over mij. Net of ik verslaafd ben aan hem. De liefde is zo mogelijk nog dieper als 25 jaar geleden. Ik weet het gewoon niet meer. Want als dit ooit zou uitkomen dan ben ik alles kwijt. Ik weet me geen raad.