Al geruime tijd zit ik met een ongelooflijk dilemma. Aan de ene kant houd ik heel erg van mijn 3 jarige dochter, en mijn dochtertje ook van mij. Mijn vrouw is emotioneel zwak, en zij heeft uit een eerder huwelijk een kind met een sociaal-emotionele beperking (PDD-NOS). Ik vind dat heel erg zwaar. Ik krijg een heleboel problemen over me heen, van zowel mijn stiefzoon die eigenlijk niet normaal kan functioneren, maar ook die van mijn eigen vrouw. Dingen die geregeld moeten worden, maar ook de angsten, verdriet en frustratie. In het begin dacht ik dat alles met een goede positieve houding op te lossen valt, zeker als de partners goed met elkaar praten en naar elkaar luisteren. Ik dacht zelfs een positieve bijdrage te kunnen leveren aan het leven van mijn stiefzoon, die natuurlijk veel stabiliteit nodig heeft. Nu doe ik echt mijn uiterste best, en probeer uit alle macht de ‘kar’ te trekken, maar ik krijg er geen voldoening uit. Mijn vrouw maakt weinig tot geen vorderingen op emotioneel gebied, en ik voel me vaak alleen en onbegrepen. Langzamerhand raakt mijn batterij leeg, en ieder contact met vrouwelijke vrienden worden door mijn vrouw niet geaccepteerd. Langzaam maar zeker verlies ik hierdoor mijn respect voor haar, maar misschien omgekeerd ook. Hoe moet ik in hemelsnaam verder? 🙁