Verleden week vernomen dat ze gestorven is, ze is al begraven en ik kan geen afscheid meer van haar nemen. Ik weet niet eens waar ze begraven is. Ze is 92 jaar geworden.

We hadden al lang geen contact meer, voornamelijk, denk ik, omdat ze bang was dat haar kinderen van ons zouden te weten komen. We waren altijd gek op elkaar en gek met elkaar, je zou best wel van liefde mogen spreken.

Ik heb het over mijn ex schoonmoeder, die mij ruim vijftien jaar geleden, een halfjaar naar mijn scheiding, uitnodigde bij haar te komen. Gezien de afstand zou ik blijven overnachten. De ontvangst was meer dan hartelijk, ik dacht dat ze me nooit meer zou loslaten en de blijheid straalde van haar gezicht. Fijn bijgepraat, lekker gegeten, de tijd vloog voorbij. Ik vond het wel opvallend dat ze me meerdere keren vroeg of ik mogelijk nog terug zou gaan naar haar dochter. Nou nee hoor, die was er met een ander vandoor gegaan en dan is het voor mij klaar.

‘s-Avonds op het ruime logeerbed, waar zij mijn kamer binnenkwam en zachtjes vroeg of ze even bij me mocht liggen. Ik hoef niet uit te leggen wat er gebeurde. We voelden ons beiden heerlijk, alsof een jarenlange spanning, die er altijd tussen ons was, weggleed. Ik heb me nooit zo fijn gevoeld, ondanks het grote leeftijdsverschil van 31 jaar (zij 75, ik 44).
Ontbijt op bed gekregen en eigenlijk de hele dag samen in bed doorgebracht.
Afscheid en belofte weer snel bij elkaar te komen, en weer naar huis.

Maar toen, telefoontjes waren kort en werden afgekapt, ze klonk dan zenuwachtig en ook een afspraak werd op het laatste moment afgezegd.
Verschillende pogingen gedaan maar ik ben niet iemand die aandringt, laat staan druk op een ander wil leggen.

Het laatste telefoontje was het kortste, ik belde, zij nam op en zei direct dat er iemand aan de deur was en dat ze wel zou terugbellen.
Nooit meer iets gehoord.

Hartenpijn gehad want, nu ik alles terugdenk, was er van mijn kant een ware liefde voor haar. Ondanks het leeftijdsverschil was het geen Oedipus complex, ik hield van de mens die ze was en ik weet zeker, als ik alle momenten terugdenk, dat zij ook van mij hield.

Maar ik vermoed dat haar angst, dat haar kinderen het van ons zouden ontdekken, onze eventuele relatie in de weg stond. Ik kan het haar niet meer vragen nu ze er niet mer is.

Rest mij alleen nog de herinneringen aan haar. Rust in vrede en bezoek mij in mijn dromen, als het kan.

N.b. Dit is een serieus verhaal.