Lieve lezers,

Mijn vriend en ik wonen bijna 5 jaar samen en het eerste jaar ging ik geregeld naar zijn familie. Ik heb nooit eerder zulke mensen meegemaakt. Het type stinkend rijk in de portemonnee en straat arm wat betreft gelukkig zijn. Kille koude mensen zijn het en ik ervaar ze als extreem kortzichtig. Ik heb enorm gekampt met psychische problemen en zij vinden: je bent óf een ‘downie’ of je bent ‘normaal’ en verder hou je je mond over zulke ‘gekkigheid’. En ik zit hier dus mee. Ik ben het type dat haar mond niet kan houden en daarom heb ik gekozen voor onbesproken afstand. Ik hou van mijn vriend, maar wegens uitspraken van zijn familie waar hij duidelijk ook achter staat, weet ik niet meer of ik wel zo veel van hem hou 5 jaar verder. Ben ik nu juist zo kortzichtig…? Hij heeft mijn familie nog nooit gezien, ik verzin altijd smoesjes omdat ik me erg schaam voor zijn heftige uitspraken. Is familie dan echt een reden om een relatie te verbreken? Ik mis mijn familie en ondanks ik ze elke week zie, weet niemand waar ik precies woon. Ik hou alles vaag om iedereen maar uit elkaar te houden, bang voor ruzie door uitspraken van mijn vriend die dus echt heel ver kunnen gaan. Praten heeft geen zin want dan kapt hij me direct af; praten is voor homo’s. (Ook zo een opmerking waar ik dus wel triest van word). Hij is zeer nors, kortaf, doet niets aan zelfontplooiing etc etc. Maar hij is erg stabiel van geest en doordat hij mij geen ruimte geeft om emoties te tonen in welke aard dan ook, blijf ik dus ook stabiel en dat stukje wil ik niet kwijt. Ik ben een prater, hou enorm van zelfreflectie en hierover in gesprek gaan. Maar kennelijk is dat dus niet altijd de beste oplossing. Wat kan ik doen als mensen écht niet willen praten wegens een overtuiging dat je dan geen man meer bent? Ik denk, je moet wel heel ongelukkig slecht in je vel zitten als je zo praat…. Ben ik naïef of kijk ik er doorheen?