Ik praat tegen mezelf. Niet zoals sommige mensen doen, bijv dingen herhalen om ze niet te vergeten of uit boosheid of zo. Nee ik houd echt hele gesprekken met mezelf. En soms ga ik zo op in het gesprek dat ik ook echt emoties heb bij het gesprek. Ik voer de gesprekken in duo, dus ik ben 2 personen. Ik ben niet schizofreen denk ik. En naar de buitenwereld ben ik best wel normaal en eigenlijk een hele lieve meid. Heel beleefd en vriendelijk naar iedereen toe. Alleen wat mensen niet weten is dat ik echt in discussie kan gaan met mezelf. Is dit normaal? Ik denk het zelf niet want ik ben soms bang om betrapt te worden. In de auto heb ik altijd een oortje in. Uit angst dat mensen zien dat ik tegen mezelf praat heb ik mijn handsfree set in zodat het lijkt alsof ik aan het telefoneren ben. Bizar toch? Maar moet wel zeggen dat heel veel onderwerpen aan bod komen tijdens mijn praatsessies waardoor ik bij het echte gesprek het onderwerp al een keer behandeld heb. Wat dus leidt tot een goed afloop van het echte gesprek omdat ik al weet hoe te antwoorden. Ik wil er vanaf. Enerzijds omdat ik me ervoor schaam en bang ben om betrapt te worden en anderzijds omdat het me veel energie kost. Ik ben toch wel een hele dag aan het praten. Overigens zijn mijn kinderen er aan gewend ( ze zijn nog klein). Maar mijn man weet het niet. Wat moet ik doen?