Ik heb een groot geheim en ik word heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens en ik zal proberen dit uit te leggen. Ik weet niet of dit in de goede rubriek staat omdat het iets tussen mij en mijn kleinzoon is maar ik weet even niet wat ik hiermee aan moet.

Ik was net een jaar weduwe geworden toen de ouders van mijn enig kleinkind verongelukten. Hij was net zes jaar en nu is hij zeventien jaar.
Ik ben niet zijn biologische oma want ik was de tweede vrouw van zijn opa.
Hij heeft mij met een ruime toelage achtergelaten zodat ik niet meer hoefde te werken ( ik ben nu 66 jaar). Ik doe twee ochtenden in de week vrijwilligerswerk en ik ben een trouw kerkgangster.
De oma en opa van vaderskant wilde dat ik voor hem ging zorgen want zij wilden na de dood van hun zoon terug naar Brazilië. Met goede afspraken is besloten dat ik mijn huis zou verkopen en ik ben in het huis van mijn kleinkind gaan wonen.

Mijn kleinkind is, zeker sinds het ongeluk, een onrustig kind en is erg bewerkelijk omdat het ook nog eens adhd heeft. Hij heeft, zogezegd zijn goede en slechte dagen, soms erg vermoeiend voor mij maar verder is hij heel lief voor mij. Hij heeft al diverse professionele hulp gehad maar hij blijft onrustig en ik ben eigenlijk de enige waar hij zich rustig en veilig bij voelt. Hij is er dan ook nog niet aan toe om een vriendin te hebben.

Vanaf het moment dat ik de zorg voor hem op nam wilde hij niet in zijn eigen bed slapen en maakte zoveel kabaal dat ik maar met hem in mijn armen in mijn bed liet slapen. Ook mijn pogingen door de jaren heen om hem in zijn eigen bed te laten slapen pakten niet goed uit. Ik liet het maar zo want zo heeft hij zijn minst slechte dagen omdat hij bij mij tot rust komt en doet het redelijk op school. Ook is hij een goede steun voor mij omdat ik door mijn zwaarlijvigheid wat moeilijk ter been ben, hij helpt me echt met alles. We hebben in die jaren een erg hechte band gekregen. Zo van jij en ik kunnen alles aan!

Ik zou liegen als ik zou schrijven dat ik in die elf jaar het niet prettig ben gaan vinden om iemand ‘s-nacht naast me te hebben, zeker op de winterdag. Het ontroerd me als hij zo in mijn armen ligt (wat hij nog regelmatig doet) en doet me er aan denken toen het nog zo’n kleine hulpeloze jongen van zes jaar was. Ik hou ook erg veel van hem en vaak ben ik toegeeflijker naar hem dan goed zou zijn.

Maar de laatste tijd is er iets veranderd en dat maakt mij erg onrustig.
Al een paar jaar ontdekte ik eerst dat ‘s-morgens mijn nachthemd en onderbroek raar zaten, ook had ik af en toe een speciaal gevoel tussen mijn benen. Ik slaap nogal diep en dacht dat het door mijn draaien kwam.
Tot zo’n vijf weken geleden dat ik er achter kwam dat mijn kleinzoon mij met zijn vingers bevredigde terwijl ik in mijn roes dacht dat ik een ondeugende droom had, dat heb ik zo af en toe.

Ik werd wakker met een diep gelukzalig gevoel. Ik keek naar mijn kleinzoon en wilde wat zeggen maar hij hield een hand voor mijn mond en zei dat ik stil moest zijn hij zei tegen mij je vond het toch lekker? En toen dat ik moest gaan slapen. Ik bleef stil want hij had wel gelijk maar juist daarom schaamde ik mij diep. Wie weet hoeveel jaar dat al gebeurde terwijl ik dacht een ondeugende droom te hebben.

Ik ben de volgende dag naar de kerk geweest en heb krachtig gebeden wat deze beproeving betekent en ook die keren daarna dat het gebeurde. Ik voel mij erg zondig maar dat gevoel van diepe bevrediging waar ik moeilijk weerstand tegen kan bieden maakt veel in mij los. Het gebeurd alleen als ik in een diepe slaap ben en als ik dan eens wakker schrik en soms zijn hand weg probeer te duwen dan lukt het me niet omdat hij met zijn 17 jaar een sterke jongen is en ik door mijn zwaarlijvigheid niet tegen hem bestand ben. Nog in de roes van mijn slaap geef ik dan maar op en ben dus ook schuldig door het maar steeds laten gebeuren. Vaak gaat hij daarna even uit bed en ben ik in slaap voordat hij terug komt.

Maar drie dagen geleden, merkte ik dat hij bovenop mij lag en maakte daarbij de bekende bewegingen. Ik heb toen iets heel doms gedaan. In de roes van mijn slaap heb ik met hem meebewogen. Hoewel mijn nachthemd iets omhoog geschoven was en mijn onderbroek nog iets naar beneden zat had mijn kleinzoon gelukkig nog zijn onderbroek aan maar ik voelde wel heel goed zijn sterke opwinding tegen mijn buik.
En ik merkte hoe hij zijn lading kwijtraakte. Mijn kleinzoon ging snel naar de badkamer en toen hij terugkwam hield ik mij slapende want ik schaamde mij diep.

Excuses dat ik het zo opschrijf maar ik weet niet hoe ik het korter kan schrijven over het gebeuren.
De volgende dag en gisteren ben ik weer naar de kerk geweest en heb lang en vurig gebeden om een antwoord te vinden. Maar ik krijg alleen maar het gevoel dat ik geduld en begrip moet hebben.

Ik heb geen vertrouwenspersoon waarmee ik kan praten en ook durf ik dit niet aan de dominee te vertellen. Niemand zou me geloven en waarschijnlijk zeggen dat ik een dwaze oude vrouw ben met zondige gedachten.
Ik heb met mijn kleinzoon gesproken maar hij wil er niet van weten om in een andere kamer te slapen. Dat zal ook geen zin hebben want ik heb geen slot op mijn slaapkamerdeur en dan kan hij alsnog als ik slaap naar mij toe komen. En ik weet dat ik door mijn zwaarlijvigheid niet tegen zijn kracht bestand ben.

Ik wordt heen en weer geslingerd tussen het verlangen naar dit intens heerlijke gevoel die ik iedere keer krijg en de diepe schaamte die mij daarna overvalt. Ik voel mij een heel slechte vrouw en bid daarom veel.
Ik heb ook het idee dat iedereen op straat en de kerk deze zonde op mijn voorhoofd kan lezen.

Maar ik weet niet hoe dit verder moet, al ben ik niet zijn biologische oma het is toch zondig wat er gebeurd. Ik ben bang dat ik hiervoor lang moet boeten in de hel. Maar toch….