Ik zit mijn hele leven al in een pleeggezin, Ik heb nog wel contact met mijn biologische moeder maar mijn vader heb ik nooit gekent.
Met mijn biologische moeder kan ik niet opschieten want ze is ziek in haar hoofd en er asociaal. Als ik bij haar thuis op visite kom doe ik meteen de ramen open voor frisse lucht want er hangt een verschrikkelijke geur van sigarette.
Met andere woorden, Ze is absoluut geen moeder voor me. Dat is ze nooit voor me geweest en dat zal ook nooit gebeuren. Als ze een nieuwe vriend heeft besta ik niet meer voor haar en ik heb vaak discussies met haar. Ze is gewoon gemeen.
Een half jaar geleden ben ik ook nog eens ergens achter gekomen… iets heel erg. Iets wat mijn hart heeft gebroken.
Ik was er achter gekomen dat mijn biologische vader die ik nooit heb gekent een verkrachter was.. ja.. zo ben ik onstaan. Ik voel me een mislukkeling, een vies misbaksel. Het doet me verschrikkelijk veel pijn.
Met mijn pleegouders heb ik geen hechte band, ze zijn best aardig maar het zijn geen ouders voor me, ze geven mij dat gevoel niet.
En juist dat gevoel mis ik, Ik voel me zo eenzaam. Ook omdat ik zelf geen familie heb.. Ik heb ze nooit gekent en mijn familie van m’n pleegouders accepteren mij niet. Ik heb een hele grote lege plek ik mijn hart en ik mis het echt!
Er is n lichtpuntje.. Alleen schaam ik me er diep voor.. Ik vind het namelijk zelf ook verschrikkelijk raar