Ik heb dit al meegemaakt in mijn vorige relatie en nu heb ik er weer met perioden last van.
Voor zover ik weet en altijd al geweest heb ik nooit de drang gehad om kinderen te willen. Vroeger had ik er zelfs een hekel aan. Tegenwoordig heb ik er niet echt een hekel aan, maar nog wel regelmatig hinder ervan en ook van de desbetreffende moeders, die zijn vaak nog erger.
In mijn vorige relatie kreeg ik te horen dat er per definitie nooit kinderen zouden komen. Vanaf die tijd is het geen moment meer uit mijn hoofd te krijgen. Ik deed er alles aan om mijn zin maar te krijgen, zeuren over een kind tot extreme ruzies aan toe. Deze relatie is inmiddels voorbij. Maar bij mijn huidige partner heb ik dit weer. Ik maak er geen ruzies meer om, maar voel nog steeds een ongelooflijke afwijzing en een sterke jaloezie wanneer hij zegt: voor mij never geen kinderen meer (hij heeft er zelf 2). Ook wanneer hij naar andere zwangere vrouwen kijkt en dit fantastisch lijkt te vinden, voel ik me misselijk worden. Hij heeft het zeer regelmatig over kinderen, deelt speelgoedjes die hij bij de supermarkt aan de kassa krijgt uit aan kinderen. Nieuwe zwangeren feliciteert hij altijd vol enthousiastme. Ik kan er niet goed tegen. Ik kan ziekelijk jaloers worden wanneer er weer zwangeren zijn op t werk, alle aandacht gaat er naar toe, alles is in 1 woord geweldig.. Het lijkt wel een dwanggedachte om mij continue te focussen op de afwijzing van mijn partner ipv te bedenken dat ik eigenlijk geen kind wil.