Ik wil van haar af.
Dat spookt al een week door mijn hoofd.
Ik heb nu sinds ruim zeven jaar een relatie met mijn vriendin. Onze relatie is op sterven na dood. We hebben al sinds tijden geen sex meer gehad, we hebben ruzie over onbenulligheden, lichamelijk contact beperken we tot een minimum. Elke spontaniteit is uit onze relatie verdwenen. Al tijden speelt het door mijn hoofd: ik wil van haar af. Of toch niet?
Maar ik durf er (nog) met niemand over te praten. Familie, vrienden, collega’s allemaal te dichtbij. Ik heb geen behoefte aan iemand die zich zorgen maakt of iemand die zich geen zorgen maakt maar het verhaal doorvertelt aan anderen.
Heerlijk om het gewoon hier neer te kunnen schrijven.
Vanavond weer knallende ruzie gehad om niks. Ik kan en wil er niet meer mee omgaan.
Zeven jaar lang heb ik haar en onze relatie tegen anderen verdedigd. En wat is de waarheid? Eigenlijk hadden de anderen wel gelijk. Zij is de baas in huis, ze bepaalt de sfeer en vindt het constant nodig me te kleineren. Ik moet gvd als een klein kind aangeven dat ik iets anders op TV wil zien dan nu op is! Waarom heb ik zo over me heen laten lopen?
Waarom accepteer ik het als ze haar frustratie over iets waar ik helemaal niets aan kan doen (zeg iets wat op haar werk is gebeurd) op mij afreageer?
Waarom accepteerde ik het gewoon toen zij aankondigde de komende tijd op zaterdag bij de zaak van haar broer te gaan werken (zonder dat daar een vergoeding tegenover stond) terwijl ik met veel moeite drie uurtjes per week op zondagochtend vrij kan maken om te sporten?
Ik ben het zat. Ik heb deze week al een lijstje opgesteld met spullen die ik mee moet nemen als ik hier vertrek en met de spullen die ik later op moet halen. Ik heb ook alvast ge nventariseerd wat onze gemeenschappelijke spulletjes hebben gekost zodat we dat straks makkelijk kunnen verdelen. Heerlijk, ik ben haar eindelijk een stap voor. Als ze dit toch eens wist… Het huis in de verkoop , tot die tijd de hypotheek betalen. Ook de financi n heb ik al op een rijtje.
Niemand weet dat het slecht gaat tussen ons, laat staan dat ik serieuze plannen heb om uit elkaar te gaan. Ik wil dus van haar af. De prijs zal hoog zijn: ruzie, verlies bij de verkoop van het huis, mogelijk verlies ik de strijd om de mij zo dierbare honden. En is dat nu raar? Ik vind het zielig voor haar. Ze is niet gemaakt om alleen te zijn. Ik ben dus bereid bij haar te blijven en mezelf weg te cijferen, alleen voor haar. Dat is toch erg…