Ik wil een kindje, al jaren lang. Ik ben 30 en gestopt met de pil, al bijna 3 jaar.
Mijn vriend wil dit ook maar wil dat ik mezelf tot zijn geloof bekeer, anders wil hij geen kind.
Ik hoef dit niet te doen uit geloofsovertuiging, maar puur om de buitenkant.
Ik heb jaren lang gezegd dit wel te doen, omdat ik eigenlijk op alles maar ja zei (ik was erg onzeker en naief). Nu 12 jaar verder, heb ik besloten naar veel afwegen, om dit niet te doen, ik vind het onzin en hypocriet. Ik heb deze keus 2 jaar geleden bekend gemaakt en hij is erg teleurgesteld in mij. We zijn de afgelopen tijd steeds maar aan het pappen en nathouden en hebben het er erg weinig over.
Maar ik heb het gevoel, niet compleet te zijn en krijg steeds een sterk jaloers gevoel als anderen mij het nieuws vertellen zwanger te zijn. Terwijl ik het hen absoluut gun.
Ik heb hem dus nu voor de keuze gesteld, of je gaat met mij verder zonder dat ik mezelf aanpas of onze wegen scheiden.
Ik vind dit zo moeilijk, maar ik moet deze beslissing nemen om hem voor deze keus te stellen. Ik kan het niet meer aanzien hoe anderen kinderen krijgen en hoe dat ik stil blijf staan.
Ik ben bang voor zijn keus.
Ik ben bang om hem kwijt te raken, om alles kwijt te raken wat we hebben opgebouwd, we hebben net een huis gekocht.
Ik ben bang om opnieuw te beginnen. Ik ben al 30, hoe ga ik alles opnieuw opbouwen, als hij de keus neemt om niet met mij verder te gaan. Misschien heb ik dan kans om nooit een kind te krijgen.
Stiekem denk ik dan om mezelf toch te bekeren, omdat ik weet dat het enkel voor de show is. Maar ik vind dit eigenlijk te ver gaan.