Ik heb deel genomen aan een onderzoek naar oorzaken van dementie omdat ik dat zo’n verschrikkelijk iets vind en hoop dat er gisteren al iets tegen gevonden zal worden. Het werd gedaan door een universiteits ziekenhuis en was zeer diepgaand. Ik ben 72 en kerngezond, draaf overal heen en werk regelmatig lange dagen omdat dat gezellig is. Alleen zijn is zo verschrikkelijk. De uitslag waar ik om gevraagd had ten alle tijde te willen weten was verpletterend. Over 10-20 jaar word ik dement. Dit maakt mij ongelofelijk onzeker. Zal ik nog een nieuw bankstel kopen? Zal ik nog weer een poezekind nemen, waar gaat dat heen als ik in een inrichting hang te kwijlen? Ik heb mijn relatie met die allerliefste die 15 jaar jonger was maar be�indigd. Dit kan ik hem niet aan doen. Ik heb alles geregeld omtrent t.z.t. crematie e.d. Ik heb het niemand verteld. Mijn zoon zal zeer ontdaan zijn. Ze zullen constant op mij letten: wordt ze al vergeetachtig, is ze nog te vertrouwen met van alles? Kan ze nog wel alleen met die verre vacanties? Is dat nog wel verantwoord? Zie je wel, nu vergeet ik alweer die tube tandpasta uit de slaapkamer mee te nemen naar de badkamer. Zal ik maar geen boodschappenbriefjes meer meenemen en proberen alles te onthouden wat ik nodig heb? Straks kan ik weer terug gaan! Die steeds terug kerende twijfel is om wanhopig van te worden. Bestond er maar een pil van Drion die ik, als ik merk dat het komt, zou kunnen innemen. Ook gunstig voor Balkenende, geen dure verpleeghuis plaats die door mij wordt ingenomen voor een x aantal jaren.

actieveling