Pfoe.. ik ben in de war over mijn behoeftes naar intimiteit. Vanaf jongs af aan wist ik al dat ik op vrouwen viel (ik ben zelf ook een vrouw), maar niet exclusief. Ik heb alleen relaties gehad met vrouwen. Maar wel losse flodders met mannen en ik ben ook verliefd geweest op mannen. Maar dan wel op oudere mannen, soms zelfs véél oudere mannen. Op dit moment heb ik gevoelens voor een onbereikbare man van eind 40 met wie ik ook zo af en toe seks heb en een bereikbare man van begin 60. Vooral van die laatste raak ik erg in de war, want ik vind dat toch wel een heel groot leeftijdsverschil, ik ben namelijk 26 jaar. Maar ik weet ook helemaal niet wat ik wil met die gevoelens. Ik vind het fijn om samen te zijn en ik vind het fijn als hij me aanraakt of mijn hand vasthoudt, maar ik zie mezelf niet met hem het bed in duiken. Denk ik dan… Ik ben vaak bang voor mijn gevoelens voor mannen. Omdat ze zo intens en ‘vreemd’ (als in: voor veel oudere mannen dan ik) zijn. Maar ik merk ook dat mijn gevoelens voor meisjes veel ‘veiliger’ zijn, misschien juist omdat ik het met een oudere man niet aan durf. Ik word maar niet verliefd op een leuk meisje. En wel op die oudere mannen steeds. En dat voelt dan ook zó heftig. Maar het kan heel goed een psychologisch ding zijn, denk ik.. een vadercomplex of zo. Waar moet ik nu naar luisteren? Gewoon ontdekken wat mijn gevoelens zeggen of.. Nou ja, of wat? Ik hoop dat iemand zich een beetje in mijn probleem herkent!