Van mn 19de tot mn 23ste had ik een hele leuke en goede relatie met een jongen. Toch maakte ik het uit op een gegeven moment want ik wilde nog veel meer zien van de wereld en ik wilde nog veel uit proberen. Ik zou hem alleen maar pijn doen als ik bij hem zou blijven. Ik was nog niet echt klaar om samen te wonen ed. Wat vond hij het erg! Hij heeft nog ruim 10 jaar geprobeerd me terug te krijgen en ik ben altijd van hem blijven houden. Het is nooit echt overgegaan. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat het ooit wel weer een keer goed zou komen tussen ons.
Uiteindelijk ben ik een andere man tegen gekomen en we hebben inmiddels 2 kinderen samen.
Ik heb altijd wel contact gehouden en nu nog steeds met mn ex, al spreken we elkaar maar 2 keer per jaar ofzo. De laatse x dat ik hem sprak was ik ik hoog zwanger van mn tweede zoontje en hij vertelde me dat zijn huidige vriendin zwanger was.
Als een donderslag bij heldere hemel kwam dat bij me binnen! Terwijl ik hem altijd alles gun en ook dit we hebben het er wel eens over gehad dat hij kinderen zou krijgen en dat hij dat zo graag wilde. Dus wat is dit toch? Ik kon daarna alleen maar huilen ik loop met mn ziel onder mn arm want ik kan dit haast niet delen met iemand en zeker niet met mijn man. Ik heb 2 kinderen! Ik heb het met hem uitgemaakt en het is al jaren geleden! Hoe kan dit? Ik heb denk ik nooit echt afscheid van hem genomen want hij was natuurlijk altijd nog een soort van beschikbaar omdat hij nog geen kinderen had maar wat doet dit een pijn zeg! Echt het voelt vreselijk. Ik voel me er ook heel schuldig over naar mijn gezin. Ik huil nu bijna iedere dag hierom en het is al 7 maanden aan de gang. Hoe krijg ik hem toch uit mn hoofd? Ik ga er mee slapen en ik sta er mee op. Ik wil zo graag hier van af! +