Toen ik opgroeide als kind was ik altijd het ”buiten beetje”.
Feitelijk al mijn hele leven, op school, toen ik later ging studeren maar ook op mijn werk en in de familie. Ik word als ”raar mens” gezien en beschouwd maar ik heb mee leren leven en heb mij zelf geaccepteerd zoals ik ben. De laatste tijd merk ik dat ik ook nog vergeetachtig ben en niet goed uit mijn woorden kan komen als of mijn spraak vertraagd en dan raak ik helemaal verlamd en dat op mijn 40 ste. Ook ben ik bang om te dementeren dus wil ik niet te veel opslaan en automatisch woorden opzoeken. Als ik mijn tijd neem en schrijf kom ik beter uit mijn woorden en is het ook rustiger in mijn hoofd. Het komt er op neer dat schrijven wat ook mijn passie is mijn sterkste communicatiemiddel is.

Ik ben momenteel tot me zelf aan het komen en leer me zelf kennen met mijn krachten, angsten en onzekerheden en de laatste tijd reflecteer ik vaak terug naar mijn leven o.a. jeugd en als jongvolwassene. Heb best een turbulent leven achter de rug en ik vraag mij af als de blokkade niet daardoor komt . Tegelijkertijd vind ik het belangrijk om vooruit te kijken want de klok kan je toch niet terug draaien.

Als kind heb ik heel veel ruzie thuis gezien tussen mijn ouders.
Ik heb jaren niet bij mijn biologische ouders kunnen wonen omdat mijn moeder te ziek was om voor mij te zorgen.
Als 9 jarige moest ik met het geslachtorgaan van mijn neef die toe 25 was spelen.
Als klein meisje keek ik toe hoe 3 buurmannen keer op keer hun vieze geslachtsdeel aan mij lieten zien en mij lokten naar ze toe te komen.
Ook keek ik toe hoe de buurman opzettelijk de badkamer deur open gooide wanneer ik naar schoolliep zodat ik zijn geslachtsdeel kon zien( hij had een buiten badkamer).
Als klein meisje betast door 2 neven samen met 2 andere nichten.
Als klein meisje vond ik de kerk bel zo spannend en werd door de broeder van de kerk opgetild om de kerkbel te trekken maar hij liet mij glijden langs zijn kruis destijds was het voor mij heel normaal maar achter afgezien is dat het helemaal niet.
Had een hele lieve oude buurman 50+ waar ik jaren graag over de vloer kwam en klusjes voor deed. Hij verwende mij heel graag tot hij zich een dag aan mij vergreep. Was toen tussen de 13 en 14. Ik vond hem niet meer leuk en hij is ook blind geworden.
Ook ben ik regelmatig geslagen door mijn stiefvader met een waterslang en voelde ik mij gekwetst hoe hij zijn eigen kinderen voortrok, dat hij mijn zus sloeg en mijn moeder keer op keer sloeg. Op een dag was ik zo boos dat ik hem heb aangevallen en gebeten.
Ben ook slecht behandeld door mijn stiefmoeder, die geen goed woord over mij te spreken had en vond dat meisjes alleen problemen met zich mee brengen( vroeg zwanger raken of hoeren worden). Ook negeerde ze mij vaak.
Ben op gegeven moment zelfstandig gaan wonen met een oudere vriend en werd stelselmatig mishandeld.
Ik besloot te werken als een paard om maar gewoon van huis te zijn.
Ook ben ik mijn hele leven gepest en vernederd. Er werden vaak sarcastische en spottende grapjes gemaakt waar ik mij niet tegen wist te verweren wellicht door mijn zielige blik straalde ik dat uit want dat is ook een keer spottend benoemd en dat ik niets kan.

Ik weet het niet waar die blokkade vandaan komt. Ik weet alleen dat ik een goed mens ben die grote dromen heeft maar op een of andere manier dingen uitstel of niet goed aanpak. Ik weet dat ik onhandig overkom maar dat ben ik niet. Het voelt nu goed om dit van mijn af te schrijven en dat ik mij besef dat ik een blokkade heb en desondanks de kracht heb om te vechten voor wat ik wil bereiken.
Omdat ik geloof dat ik mijn droom zal realiseren en dat ik ooit verlost zal zijn van mijn blokkade, de oplossing ligt in mij.