Zolang ik volwassen ben en getrouwd ben met dezelfde vrouw vraag ik me af of het wel normaal is om er voor te kiezen om maar n partner te hebben.
Ik kom overdag veel in aanraking met mensen, en heel af en toe is er opeens iemand waardoor je in vuur en vlam staat. Door de jaren heen is het mij wel 8 keer overkomen. Soms was het wederzijds, niet altijd. Uiteindelijk heb ik er niets mee gedaan omdat ik getrouwd ben, toch knaagt het aan mij omdat de gevoelens voor deze vrouwen zo oprecht zijn dat dat ik me afvraag of monogamie wel normaal is.
De vrouwen in kwestie zijn ten opzichte van elkaar en ook van mijn vrouw anders, zowel in karakter, uitstraling, leeftijd en uiterlijk alsof ze elkaar completeren.
Het lijkt me in onze cultuur te gecompliceerd om ze allemaal de liefde te verklaren en ook mijn vrouw zal me voor gek verklaren dus blijf ik mijn gewone leven leven omdat het niet opweegt tegen de enorme onzekerheid van een fenomeen wat in deze wereld niet algemeen geaccepteerd is.
Zou ik er wel voor kiezen lijkt het me ook gecompliceerd omdat ik geen idee heb hoe de ander daar over denkt waardoor je je onbewust weer veel te veel aanpast en weer in dezelfde cirkel terecht komt. Uiteindelijk hebben te veel mensen last van Jaloezie, bezittersdrang en verlatingsangst.
Daarnaast zijn er ook praktische redenen om het niet te doen, zelf ben ik 59 jaar oud en hebben we volwassen kinderen, maar als deze gedachten zouden spelen bij iemand van 30 jaar hoe werkt dat dan met kinderen etc
Kortom niet een gevoel waar ik mee te koop loop en daarom plaats ik deze op deze site.