Het is inmiddels 30 jaar geleden toen ik op de kleuterschool zat en verliefd werd op de mooiste jongen uit mijn klas.
Voormij was hij de mooiste want hij had niet alleen prachtige blauwe ogen zo blauw als de hemel, hij was grappig en zo slim als een mol. Toen ik hem beter leerde kennen bleek dat hij heel hard, gevoelig en behoorlijk kritisch kon zijn alles moest perfect. Ook hadden wij een beetje dezelfde humor en de zelfde jaloerse gehalte.Hij iets meer:-)
Onlangs kwam ik hem tegen( mooi geregeld), hij oogde zelfverzekerd maar merkte ook dat hij zenuwachtig was uit het niets begon hij aan zijn zaktelefoon te friemelen en begon zingend een liedje over hotmail. Wat daar de boodschap van was?
Ik schoot in een deuk want het leek als of ik naar me zelf in de spiegel keek. Waar moet dit eigenlijk na 30 jaar toch heen?
Uit eindelijk heb ik besloten dat het maar beter is gedag te zeggen omdat ik erachter ben gekomen hij zijn broertje heeft verteld over onze seksuitjes in de bossen en dat ik brutaal en ondeugend ben. Dit terwijl hij beloofd had hier discreet mee om te gaan. Geheimen lijken niet te bestaan als de hele omgeving het weet. Voel mij nu net een geslachtte kip. Mijn leven wordt nu beheerst door angst en zenuwen.