Wow wat is dit iets moeilijks om op te schrijven. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld en was/ben dit ook niet van plan. Zelfs de stap om dit hier op te schrijven vind ik zwaar. Maar goed ik doe het met de gedachte dat het me wat minder druk geeft als het gezegd is.

Het probleem is dat ik toen ik jong was +-12 jaar wond het me op als ik gestrest was om nog snel iets af te schrijven en daardoor bewoog ik dan over de stoel om mijn clitoris te stimuleren. Hier was ik soort van verslaafd�aan en natuurlijk merkten andere kinderen dit ook waardoor ik snel gepest werd op school. Ik ben van school veranderd en ook de zelfbevrediging in de klas ging over. Maar ergens in die tijd heb ik het blijkbaar eens wat te hard gedaan waardoor het rond mijn vagina streek wat prikkelig aanvoelde. Dit jeukte nogal waardoor ik savonds in bed begon te krabben. Dit gebeurde eerst soms maar gebeurde daarna steeds vaker. Ik krabte me zo lang en zo hard tot dat het allemaal gigantisch pijn deed en soms zelfs bloede. Maar de jeuk hield niet op en ik kon dus ook niet stoppen. Als oplossing bedacht ik dat ik naast de gevoelige plek zou krabben waardoor ik steeds meer bij mijn anus terecht kwam. Dit had ook een positieve draai, het plassen deed geen pijn meer omdat ik rond om mijn vagina geen openwond meer had. Maar het probleem verplaatste zich daardoor gewoon naar mijn anus waar het zelfde probleem ontstond alleen dan met pijn bij poepen (alleen die pijn blijft veel langer hangen omdat ik ook in mijn anus ga om beter bij het jeukerige gedeelte te komen.) Ik stop pas met krabben als het te veel pijn doet om het aan te raken of als het begint te bloeden. Het erge is dat de jeuk nu niet alleen meer tijdens het in bed liggen naar boven komt maar ook op de wc, op de bank en soms ook gewoon door de dag heen als ik van alles moet doen en geen tijd of mogelijkheid heb om eraan te krabben. Ik woon samen met mijn vriend en blijf het vreemd vinden dat hij het nog 2 jaar nog steeds niet gemerkt heeft, misschien heeft hij ook gewoon door dat dit niet iets is waar ik makkelijk over kan praten en houdt hij gewoon zijn mond. Het is nu dus al ongeveer 10 jaar aan de gang. En ook al zie ik geen erge littekenweefsels ben ik wel bang dat ik straks geen natuurlijk bevalling kan hebben als ik ooit zwanger word.

Ik weet dat ik hiermee gewoon naar de dokter zou moeten gaan en dat dit waarschijnlijk met een stom zalfje opgelost kan worden (dit weet ik al 10 jaar lang) maar ik kan het gewoon niet. Het is een drempel die te hoog is.