14 jaar en geen veilig thuis. En ineens greep jij mijn hand. Niemand zag het, dacht ik. Het was het begin van onze verkering. Niks sexueels, we waren zo jong nog, maar o zo’n grote impact op de rest van mn leven. Het ging uit. Door mij. Na zoveel vernederingen vanuit thuis durfde ik de verkering niet meer door te zetten. Je was vast boos. Je was vast verdrietig. Het spijt me. Ik kon niet anders, kon als 14 jarig meisje te weinig weerstand bieden tegen de onvolwassen volwassenen in mijn leven. Wekenlang heb ik gehuild. Inmiddels zijn we beiden getrouwd. Hebben allebei twee kinderen. Ik ben gelukkig, jij ook. Morgen ga ik je na 25 jaar weer zien. Uiteraard zijn onze wederhelften op de hoogte. Ik ben benieuwd waar het pad jou naar geleid heeft. Ik zal jou vertellen uit welk dal ik heb moeten klimmen. Het contact via whatsapp verliep zoals onze verkering: soepel en vol humor. Maar ik vind het ook zo spannend, mijn jeugd was er nu eenmaal niet één uit het boekje. Morgen wil ik maar één ding: je bedanken. Je was er. Gewoon. Omdat je bestaat.