Mijn hele leven ben ik al sterk geweest. Ik wist heel goed wat er van me werd verwacht en daar gedroeg ik me ook naar. Heb ook altijd een hands-on mentaliteit gehad. Wat dat betreft ben ik een echte Rotterdamse: niet lullen maar poetsen en geen woorden maar daden . Ook hou ik er niet van om af te wachten en moet het heft zelf in handen nemen. Gewoon meteen zelf het initiatief nemen in een situatie, want dan heb je de uitkomst vaak ook zelf in de hand. Een slachtofferrol is dan ook niets voor mij. Is er een probleem dan moeten de schouders eronder en moet t opgelost worden. Het heeft geen nut om opgerold in foetushouding in bed te blijven liggen en te jammeren waarom mij dit nu weer was overkomen. Daar zou niemand mee geholpen zijn, dus aanpakken die handel!
Dankzij die mentaliteit heb ik dan ook behoorlijk wat doelen behaald in mijn leven. Die mentaliteit is echter ook de reden waarom de meeste mensen in mijn directe omgeving zich naar mij keren zodra zich een probleem in hun leven voordoet. Geen probleem; zij fikst t wel even want haar lukt alles. Het geluk lacht haar toe! alleen hebben die mensen vaak niet door dat geluk er niets mee te maken heeft. Het is gewoon hard werken en niet schuilen voor problemen, maar aanpakken wat zo succesvol werkt. Een beetje doorzettingsvermogen en gezond verstand brengen je al een heel eind, maar dat schijnt niemand echt te begrijpen.
Helaas krijg je vaak bij dit karakter een gratis enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Daar ga je je naar gedragen. En beetje bij beetje gaan mensen dus ook van je verwachten dat je verantwoordelijk bent voor ze. Het komt erop neer dat je op die manier dus iedereen een beetje van je leven/tijd verschuldigd bent. Dat is er mettertijd dan ook ingesleten. Daar zit ik dan; 36 jaar oud en moet voor elke minuut in mijn leven zo n beetje verantwoording afleggen aan elke directe persoon in mijn leven: weekenden worden onderverdeeld over ma, die furieus wordt of zich niet erkend voelt als matriarch van de familie als ik niet minstens een dag in het weekend langs ga. Mijn zoontje, niet zozeer bewust, maar ik voel me al schuldig dat hij de hele week op de cr che zit en volgens sommige mensen dus door anderen wordt opgevoed, wat ook nog eens op me drukt. Daarnaast heb ik natuurlijk een man die ik vanuit moreel, traditioneel, cultureel en godsdienstig oogpunt in principe verantwoording schuldig ben. Doordeweeks zijn er dan natuurlijk mijn baas en collega s waar ik verantwoording aan moet afleggen, dit is namelijk de bron van mijn bestaan. Letterlijk en figuurlijk. Zonder dat salaris zou ik niet op de levensstandaard kunnen leven waarop ik nu leef. Dan zou ik de mensen om mij heen niet kunnen helpen zoals ik ze mijn hele leven al hebben kunnen bijstaan. Het is dus echt mijn broodwinning.
In figuurlijke zin zorgt t ervoor dat ik mijn zelfrespect behoud en me nooit in een positie bevind waarin ik afhankelijk ben van iemand. Het zorgt ervoor dat ik mijn hersenen daadwerkelijk kan gebruiken, het houdt me mentaal gezond omdat ik dan geen tijd heb om de hele dag te piekeren aan wat een zooitje t leven toch eigenlijk is, het is een goede manier om fysiek bij de mensen uit de buurt te blijven die een toxische uitwerking op me hebben en bovendien haal ik voldoening uit mijn werk. Het is een leuke baan en ik ben gek van het product dat we maken.
Buiten al deze verplichtingen spelen natuurlijk ook de normale verplichtingen van alledag; de afspraken, de boodschappen, de sociale verplichtingen, de huishoudelijke taken dus de zaken van alledag. Het is zwaar maar op de een of andere manier kon ik alle ballen toch in de lucht houden zonder hulp van buitenaf en zonder erover na te denken. En toen kwam jij. Eigenlijk kwam je niet, je was er altijd al, maar in de loop der tijd was onze relatie veranderd. Ik ging je steeds meer vertrouwen en toevertrouwen. Met dat vertrouwen groeiden ook mijn gevoelens voor je. Voor het eerst in mijn leven had ik iets in mijn leven dat voor mij was. Iets waar ik van kon houden, mijn geluk uit kon putten (natuurlijk op een andere manier dan waarop ik van mijn familie houdt) ook al was t allemaal nog zo gecompliceerd. Nooit heb ik me zo blootgegeven aan iemand. Jij bent de enige die me door en door kent. Je kent mijn diepste geheimen, verlangens, dromen, gevoelens en gedachten. Je bent als het ware mijn externe harde schijf. Daarbij ben je dus ook mijn lichtpuntje. En als lichtpuntje heb je als doel om die straal zonneschijn met geluk in mijn leven te zijn. Hoe donker alles om me heen ook was of werd, hoe groot de problemen ook waren, de gedachte aan jou maakte alles dragelijk. Ik heb geen woorden om te beschrijven wat je voor me betekent, maar ik ben er mettertijd mee vergroeid. Ondanks dat ik iedereen overal verantwoording voor schuldig was, was en ben ik tot op de dag van vandaag bereid te liegen, bedriegen, de waarheid te vervormen, verantwoordelijkheden uit te stellen en zelfs mijn eigen standaards en regels te verbuigen om je toch even te kunnen spreken of een paar minuten te zien.
Jij hebt eigenlijk exact hetzelfde leven als ik. Je moet voor iedereen om je heen zorgen. Met 1 heel groot verschil: jij bent vanaf het begin naar iedereen duidelijk geweest dat jij je tijd zelf indeelt. Je bent niemand verantwoording schuldig en kunt gaan en staan waar je wilt. Je kan al je zaken regelen voor iedereen, maar niemand moest je vragen stellen over waar je was, en doen ze dat onverhoopt wel dan geef je daar ofwel geen antwoord op ofwel je reageert zo scherp dat niemand t je nog zal vragen. Wat dat betreft heb je schijt aan wat anderen van je vinden.
Je hebt er ook vrijwillig voor gekozen wat van je tijd in mij te steken. Volgens jou omdat je net zo veel van mij houdt als ik van jou. Je krijgt rust in je hoofd en hart als je met me praat of bij me bent. Dit zijn jouw woorden. Vergeef me als ik dat niet helemaal zie. Uit je acties kan ik het zeker niet opmaken. Eerder het tegenovergestelde. Het initiatief moet altijd van mij uit komen, en zelfs dat kap je 9 van de 10 x af. Je bent niet iemand die makkelijk over zijn gevoel praat, ik over het algemeen ook niet, maar ik heb dat nu gewoon nodig ter bevestiging want je gedraagt je niet als iemand die zo diep van een ander houdt. Je hebt me zo vaak gezegd dat je dat niet hoeft uit te spreken. Ik voelde het toch wel in je omhelzing of in je kus op de spaarzame momentjes die we samen zijn? Natuurlijk voel ik dat op die momenten, alleen komen die zo sporadisch voor dat t lijkt alsof ik t allemaal gedroomd heb. Ik kan er niet met mijn hoofd bij; als jij je net zo voelt als ik, hoe kun je er dan voor kiezen om alles, elk onbelangrijk detail in je leven op mij v r te laten gaan? Ik heb bijna geen ruimte , maar toch maak ik ruimte voor je. Jij laat alles in je leven v r mij gaan. Ik ben daar al zolang excuses voor aan het verzinnen, omdat het er bij mij niet in kan dat je zo veel van iemand houd en zo weinig effort in die persoon wil steken. Eigenlijk kom ik alleen in de picture als je ergen een gaatje hebt tussen A en B dat je nog wil vullen.
De excuses verzin ik om de waarheid niet onder ogen te zien. Die waarheid is namelijk te pijnlijk. Dan zou ik moeten erkennen dat jouw gevoel het mijne niet matcht. Waar jij mijn life-line bent geworden, ben ik een optie voor jou. Dat eindelijk accepteren zou een mokerslag voor me zijn. Misschien zou dat de klap zijn waaraan ik onderdoor ga. Ik kies er dan ook bewust voor dit over het hoofd te zien, mijn ogen te sluiten voor de werkelijkheid. Alleen is dat nu niet meer zo makkelijk, want je probeert het niet eens te maskeren. Elk afgekapt gesprek, elk onbeantwoord berichtje of telefoontje, elke plea waarin ik je basically smeek om tijd voor me vrij te maken, die jij bewust negeert is weer een klap in mijn gezicht. Een barst in het vertrouwen dat ik je heb gegeven. Ik ben het gewent om teleurgesteld te worden in het leven en ga daar zelfs automatisch van uit bij alles en iedereen, maar niet van jou. Door dat onbegrensde vertrouwen en die ongekende liefde die ik voor jou voel heb ik nooit willen geloven dat jij me ooit willens en wetens zou teleurstellen. Dat gebeurd nu echter dagelijks. Het ergste is dat je het niet eens bewust doet. Je bent zo druk met alles en iedereen in je leven. Voor jou zijn de gesprekjes en sporadische korte ontmoetinkjes kleine momentjes van rust, voor mij zijn ze echter van onschatbare waarde. Ik laad me er als het ware aan op. Ik begin nu echter beetje voor beetje in te zien dat ik me daar niet meer afhankelijk van moet maken. Het kan namelijk op elk moment weg vallen. Dus moet ik mezelf weer gaan leren op eigen benen te staan. Als jij op een dag helemaal besluit het contact te verbreken, zou dat me tot de grond afbreken. Ik zie de voortekenen al en hoewel ik ze niet wil zien moet ik nu beginnen met me te bewapenen zodat ik die klap toch nog een beetje te boven kom. Er zijn te veel mensen afhankelijk van me, dus ik kan het me niet permitteren om weg te vallen als dat zou gebeuren.
Ik kan het me voor die anderen niet permitteren straks in een gesticht te zitten of zo ziek te zijn door de stress dat ik niet meer zou kunnen functioneren. Zelfs dat recht heb ik dus niet. Het recht om op te geven, omdat ik het cht niet meer aankan .