Die paar incidentele keren dat ik je onaangenaam vond… Dát was jouw ware aard. Een vluchtige irritatie die ik uit mijn ooghoek op je gezicht zag, die snel veranderde in een glimlach als ik je recht aankeek. Je was al die tijd nep, en ik zag het niet omdat ik smoorverliefd op je was, JARENLANG. En ik was voor jou niet meer dan een neukertje die je met mooie woorden aan het lijntje hield.

We zijn nu 2 maanden officieel samen en je hebt me in die korte tijd al vaker pijn gedaan dan in alle jaren ervoor. Je belooft om met me af te spreken, komt vervolgens niet opdagen. Als ik je daarop aanspreek ben je zo op je teentjes getrapt, dat je me vervolgens een weeklang negeert en doet alsof ik niet besta.

Bedankt, dat je mijn ogen hebt geopend. Bedankt dat je mij je ware aard hebt laten zien. Je hebt me jaren van mijn leven gekost, maar na 2 maanden relatie met jou, ben ik voorgoed genezen.

Je gaf mij zoveel liefde; ik dacht dat ik een winnend lot uit de loterij gevonden had. Helaas gaf je mij die liefde alleen, enkel en alleen, wanneer het JOU uitkwam. Je hebt mijn hart gebroken. Als jouw woorden al niet waar waren… hoe kan ik dan nog ooit iemand anders vertrouwen?