Vijf jaar geleden had ik Kanker, ik had veel pijn toen ik ziek was en bestreed mijn pijn soms met een joint. Ik deed dat heel soms, omdat ik tijdens de chemo natuurlijk niet mocht roken. (Je longen zijn dan heel teer) maar als het ondraagelijk werd was het roken van een joint een ware uitkomst. Toen ik weer beter werd, veranderde mijn leven. Ik was altijd druk geweest, en toen ik ziek werd was er veel aandacht voor mij. Toen ik weer beter was viel het allemaal weg. Geen baan meer want het tijdelijke contract was over de termijn heen. Geen regelmatig bezoek meer van iedereen. Ik was nog niet sterk genoeg in het begin om zelf op bezoek te gaan, bovendien, iedereen was aan het werk, ze hadden ook geen tijd voor mij. Maar ja, ik was toch beter? Waarom zou je je dan nog bekommeren om iemand die kanker heeft gehad. Het herstel vergeten veel mensen. Dat duurt makkelijk een jaar of anderhalf.

Nou goed, ik ben die periode voorbij, maar geen baan, weinig contact met vrienden. Middagen alleen. Ik blow het allemaal weg. Ik blow omdat niemand me stopt, omdat ik niet het gevecht met mezelf aanga, ik blow om de tijd sneller te laten passeren. Ik blow wel zes joints per dag.

Soms probeer ik erover te praten, maar mensen willen het niet horen. Misschien praten ze er achter mijn rug over. Maar niet me mij. Ik probeerde het ook met mijn medisch psychologe te bespreken, zij vond het niet zo’n probleem na alles wat ik mee had gemaakt. Maar ze weet niet dat de eerste gedachte als ik opsta vaak al gaat over blowen. En ik snap het niet.. er is zo weinig aan. Ik word er soms zelfs niet lekker van. Mijn eetlust gaat ervan achteruit, ik word er ook verdrietig en boos van. Boos op mezelf.

Mijn hersenen zijn in conflict, ik redeneer mezelf de hele tijd naar de coffeeshop toe. Ik voel soms het litteken achter mijn ribben, zeuren. En nog besteed ik er hardstikke veel geld aan. Meer dan dat ik uitgeven kan.

Het is soms een hel, ik hoop dat ik doordat ik mijn probleem opschrijf vandaag een keer een andere keuze maak.

Ik denk steeds, als ik weer werk heb dan is het voorbij met dat geblow dan ben ik met iets anders in de weer. Maar ik hoef niet te werken want ik ben afgekeurd.

Ik ben trouwens een meisje, geen jongen. Ik ben ook afgesturdeerd aan de UVA. Het is niet zo dat ik niet beter zoe moeten weten.
Als ik niet ziek was geworden dan zou dat blowen uit mijn studententijd wel al zijn verdwenen. Misschien was ik dan nu wel moeder. Die dingen, het is allemaal voorbij. Dit kan het toch niet zijn?