Ik heb al sinds dat ik heel jong ben een denkbeeldige vriend(in).
Normaal gaat dat na een tijdje weg maar dit gedrag is heel erg gestimuleerd omdat ik tot 17 jaar gepest ben. Het is zo ernstig uitgegroeit dat ik er een complete fantasiewereld omheen heb gebouwd en er gewoon niet meer zonder kan. Ik ben nu 20 jaar en moet minimaal elke dag wel even tijd aan deze fantasie besteden anders raak ik te erg overprikkeld. De fantasie geeft mij rust, hoewel het niet allemaal ‘rozengeur en manenschijn’ is in die wereld. Het is of ik een compleet boek in mijn hoofd heb zitten. Ik heb het geprobeerd op te schrijven maar helaas ben ik er niet echt goed in. Ook durf ik het aan niemand te laten lezen.

Het is niet dat ik geen realiteit van fantasie meer kan onderscheiden maar toch heb ik het gevoel dat het niet hoort. Ik zit er nu al bijna mijn hele leven mee en als er iets slechts in mijn leven gebeurt wordt de drang alleen maar erger om erin te ontsnappen.
Ik heb er een keer met een therapeut over gepraat die het uit me ‘forceerde’.. Ik heb gelijk de therapie stopgezet. Ik voelde me enorm verraden en kwetsbaar.