Dit geheim draag ik al een tijdje met me mee. Al 2 en half jaar heb ik een kinderwens. Ook mijn man heeft dit. Al ruim 2 jaar proberen we zwanger te raken, waarvan we nu ruim een jaar in de medische molen zitten. Al in 3 verschillende ziekenhuizen hebben we onderzoeken gehad. Nu ondertussen aan IUI 4 begonnen. Als mensen me vragen of ik kinderen heb zeg ik nog niet, ik ben nog jong. Dat ben ik ook (22jaar) maar dat maakt mijn verlangen en verdriet niet minder. Alleen mijn ouders weten er van af. Voor alle ziekenhuisbezoeken verzin ik weer een smoes. Tegen vrienden, familie, me collega’s/baas. Gek wordt ik er van. Maar ik ben bang ontslagen te worden! Ook zit ik niet altijd te wachten op de goed bedoelde raad. Heb het gevoel te falen. Helaas wordt de vraag zo vaak gesteld of ik nog geen kinderen heb,�ik bent immers al 1 jaar�en 2 maanden getrouwd en dan zou dat de logische volgende stap zijn.�Bang om mijn emoties te tonen, blijf ik dit voorlopig maar met me meedragen, hopende op een wonder!