Ik kan hem wel villen…. Na 17 jaar huwelijk kregen we een portie tegenwind ons leven.De man die zo oprecht en loyaal leek bleek bij deze hoeveelheid weerstand een slappe zak zonder ruggengraat die zijn eigen hachje redde ten koste van mij. Dat wat altijd de kracht van ons huwelijk leek hield geen stand en hij maakte keuzes die ik ten diepste minacht. Alles wat hij zijn familie altijd verweet bleek ook in hem te zitten. Altijd heb ik voor mijn gezin klaar gestaan- en nu durf ik niet weg. Ik stort mijn kinderen direct in een kansloze armoede, ben bang dat ik hen zoveel verdriet zal doen en hen kansen in het leven ontneem. Dus ik blijf en probeer het op al mogelijke manieren leefbaar te houden. Ik voer gesprekken met hem, maar zijn reacties maken mijn afkeer van hem nog groter. Ik voel me schuldig als ik naar mijn kinderen kijk: ik heb een hekel aan hun vader, en ik vind dat ik hen daarmee tekort doe. Soms hoop ik gewoon dat hij een ongeluk krijgt, maar de moeder in mij wil dat niet. En jajaja…. ik weet dat het extreem is, dat ik “gewoon” moet scheiden, dat ik iets aan die gedachten moet doen…. ik doe mijn best. Ik doe wat ik kan en mijn hart huilt.