Zolang ik weet heb ik vanaf jongs af aan een rijke fantasie. Ik heb mezelf de ruimte gegeven deze in stand te houden. Misschien als uitweg van het ouder worden, een hang naar het gemak in het leven tijdens mijn jeugd. Maar ook voor het genot van het mooier en groter maken van de werkelijkheid.
Ik slaap met mijn knuffels en kus ze goedemorgen en goedenacht. Ik schaam me steeds tegenover mezelf als ik me tegen ze hoor praten. Soms neem ik er een of drie mee naar buiten. Soms stel ik me voor hoeveel ze van me zouden houden als ze echt zouden zijn. Als ze omvallen voel ik me schuldig. Ik doe graag alsof ik hun uitdrukking op hun gezicht kan aflezen, houd mezelf graag voor de gek. Ik behandel ze alsof ze een ziel hebben en probeer hier ook steeds meer naar buiten te komen naar mijn omgeving. Niet dat ze mee moeten spelen met mijn fantasie maar omdat ik graag wil weten bij wie mijn gedrag sociaal geaccepteerd wordt. Ik word er gelukkig van en
Waar ben je bang voor? Om geketst, teleurgesteld te worden? Die kans bestaat. Je loopt ook heel wat mis. Wat heb he nodig om het te proberen?
Zolang jij daar gelukkig van wordt is er niks mis mee. Lekker van blijven genieten!
Er is toch niks verkeerd aan , iedereen heeft wel iets dat belangrijk is in zijn leven en hoe of wat je er meedoet is alleen jou ding en als andere daar anders over denken is hun probleem….