Zes jaar lang heb ik alles aan hem gegeven en wel meer. We waren stapelgek op elkaar,konden niet zonder elkaar. Hij was mijn eerste liefde en met heel mijn hart wilde ik dat hij mijn laaste liefde zou zijn.

Het was nooit makkelijk geweest. Hij was zeer complex en ik heb traumatische ervaringen van vroeger die ik onbewust in mijn relatie meenam maar liefde overwint alles…toch?

2013-2014 hebben we samen besloten dat ik een tijdje in het buitenland zou werken. Misschien de grootste fout die we konden maken.Anderhalf jaar hebben we een afstand relatie gehad. Communicatie en de liefde werd steeds minder en minder maar toch gingen we trouwen. Ik wilde hem en dacht dat het juist was. Een ander keuze waar ik nu zoiets heb van misschien hadden we toch mee moeten wachten. Toen begon de ellende. Ik voelde alsof ik hem niet meer had. Hij was lichamelijk wel bij me maar zijn geest was ergens anders. Zijn gedrag veranderde mij compleet. Ik zeurde, ik werd boos op de kleinste dingen, ik werd explosief en de situatie werd erger…

Na ander half jaar ben ik weer in nederland, superblij!! Ik kan mijn leven EEI-NDE-LIJK met hem beginnen.

Nieuwe ruzie: het begon zo, ik was met een vriendin weg, lekker dagje girltime en had de hele dag niets van hem gehoord. Ik belde, smste, belde zijn familie op maar nee nergens te bekennen. Dood ongerust was ik. S’avonds laat kreeg ik een bericht dat hij bij zn vriend was en zn telefoon vergeten was mee te nemen. Ik was woest! Dit was niet juist!ik ben je vrouw, ik heb toch wel het recht om iets te weten toch? Dagen lang hebben we niet gesproken en gezien. En weken daarna werd van kwaad tot erger. Hij had geen zin meer in ons, hij wilde vrij zijn lekker z’n gang gaan. HiJ was me beu en vroeg me om hem ruimte te geven om na te denken Wat ik niet deed. Ik was bang hem kwijt te raken en klemde me aan hem vast als een klein koala beer. Niets werkte en ik liet het maar gaan. Twee weken negeerden ik hem omdat ik zo emotioneel was uitgeput.

Om het nog moeilijker te maken kwam er opeens de discussie van wonen. Deze discussie hadden we jaren geleden gevoerd en nu uit het niets hadden wij het er weer over. Hij wilde in almere wonen en ik in amsterdam. Wat bleek nou, in de weken dat ik hem niet sprak had hij achter mijn rug om al iets gehuurd En dit moest ik van zijn vader horen. Dag erna vroeg hij me of ik kwam inrichten. Ik voelde me verraden, gegekwetst,beledigd! Hoe kun je zoiets doen zonder overleg en buiten dat hoezo kon je niet even bellen en uit praten, wachten tot wij oke waren en dan hadden we het daar wel over. Nee meneer heeft gelijk daarna meubels gekocht ook. Ik had niets meer te zeggen. Hij zei ‘had je maar moeten luisteren’ Mijn hart en ziel in stukjes

Week ging voorbij en ik was zo gebroken. Ik kon niet meer. Hij wilde mij en had spijt van alles maar was ontzettend boos en ik wilde bij hem zijn maar hoe moet ik alles vergeven. Er was teveel gebeurd en alles was kapot. Ik ben uiteindelijk naar zijn familie gegaan. Iedereen was boos en was moe van deze onzin en met z’n alle hebben we de knoop doorgehakt. Ik zou toch in almere gaan en me schoonvader was zo lief geweest om mij helemaal te steunen.

Het voelde weer goed aan ik had mijn terug…tenminste dat dacht ik.
De volgende dag moest ik naar de dokter en had ik een solicitatie
Ik hoorde weer niets van hem. Hoe het met me ging en hoe me gesprek was
Geen telefoontje niets. Hij was van de watsapp, werd gek van de communicatie via chat maar zo is hij. En ik werd weer woest. Was het zo moeilijk om beetje interesse te tonen in mij??? Zouden we niet aan alles werken??

Dit is al zes weken aan de gang. Ik ben kapot. Ik ben zo moe dat ik de hele dag wil slapen. Ik heb nergens zin in en los laten gaat mij niet makkelijk af. Verdrietig, gekwetst heeft hij me achtergelaten. Van een sterke vrouw ben ik nu in een zwak persoon geworden die alles wil accepteren zolang de pijn maar stopt….

Op dit moment weet ik nog steeds niet of het goed komt. Ik weet zelf niet eens of ik dat wel wil of nIet. Hoe kom je hier overheen of doorheen? We hadden zoiets moois of was het allemaal een illusie. Tig vragen gaan door me heen, de hele dag door. Ik hoop dat ik me innerlijke rust weer ooit terug komt…