Sinds mijn ontslag bijna 2 jaar geleden ben ik niet meer de persoon die ik was. Er is een draad geknapt in mijn hoofd die niet meer te repareren is. Het is alsof er een bom is ontploft van binnen; er is niks meer. Onherstelbare schade. Een groot gapend gat waarin alle energie van mijzelf en mijn omgeving verdwijnt. Inmiddels slik ik anti-depressiva en loop wekelijks bij een psycho-therapeut. Het lijkt (nog) niks te helpen.
Ik heb veel om voor te leven; prachtige kinderen, mooie vrouw en vooralsnog genoeg geld. Mijn baan was mijn leven, mijn bestemming. Het vulde een (veel te) grote plek in, ik was die baan en vereenzelfdigde mij ermee. Alle analyses en innerlijk graafwerk ten spijt, ik ga me niet beter voelen door die wetenschap.
Omdat ik zelf doorlopend moe, futloos en depressief ben trek ik veel weg bij mijn vrouw en kinderen. Ik kan dit niet langer aanzien en denk erover om te vertrekken naar een onbekende bestemming. Ik hoop dat mijn vrouw een levenslustige man ontmoet, die lief en leuk is voor de kinderen. OP de lange termijn lijkt me dat beter voor iedereen. Wat ik daar van vind? Ik vind mezelf een enorme ego�stische klootzak. Echter, ook die veroordeling brengt me niet verder….