Ik heb een gezin van drie lieve kinderen rond de tien jaar en een vrouw waar ik al 15 jaar getrouwd mee ben. Ik heb zo’n 2,5 jaar geleden een burn-out gehad en daar heb ik nog best wel nawee n van. Maar goed vorig jaar ging de relatie niet echt goed ik kreeg en had het gevoel dat zij veel meer de aandacht naar andere mensen bracht, dan naar het gezin en dan wil ik niet zielig klinken maar ik had het gevoel dat ik ergens achter aan in de rij stond. Daarbij voelde ik me behoorlijk eenzaam bij. Op een gegeven moment was de gevoelens naar mijn vrouw wel heel erg klein. Tevens van mijn vrouw niet zij ze. Ik heb toen een brief geschreven aan haar hoe ik daar over dacht en we hebben toen gepraat met elkaar. Het bleek weer de goede kant op te gaan, althans dat dacht ik, want begin dit jaar krijg ik het zelfde gevoel weer terug wel minder heftig maar toch. Ik voel me toch weer alleen eigenlijk. Het lijkt wel of ze elke keer weer in de herhaling valt. En we weten dat we een druk gezins leven hebben dat veel aandacht vraagt, maar ik vind het ook wel prettig dat we aandacht voor elkaar hebben en niet kortstondig even snel een knuffel of eventjes snel naar bed en na de daad weer een maand of twee wachten voor de weer wat gebeurt. Ik geef het wel aan de vraag naar aandacht, maar druk druk druk heeft ze het met allerlei dingen.
Ik wordt er een beetje radeloos van, wat kan ik hier nog wat aan doen?

Grt, Cor