Langzaam ben ik aan het afscheid nemen van de wereld om me heen. Ik ben al jaren depressief en ik zie het al jaren niet meer zitten. De afgelopen maanden ben ik bezig geweest om mensen los te laten. Mijn vrienden hebben me uit hunzelf laten zitten en ookal kan ik met gemak nieuwe vrienden maken, hou ik de boot voor mezelf af en ben ik langzaam aan het vereenzamen. Op mijn werk gedraag ik me als een optimist, ter compensatie van het rotgevoel thuis. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet kan zijn en dat ook nooit zal worden. Zoveel problemen en gevoelens… Er is maar ��n persoon die echt moeite voor me doet, en me wil leren begrijpen en ik ben ook bezig om meer afstand te creeeren. Ik wil dood, ik heb nog een paar doelstellingen voor 2011 en dan hoop ik er juli-augustus volgend jaar niet meer te zijn. Het doet me pijn dat niemand me ‘wil’ laten gaan. Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden en ik vind dat mensen zich maar eens moeten realiseren dat als je de wil �cht niet hebt, om te leven, zelfmoord niet egoistisch is. Het zal mensen verdriet doen, maar tegen die tijd hoop ik niemand meer over te hebben die zich zorgen om me kan maken. Ik denk echt dat ik dood veel ‘gelukkiger’ ben dan moedwillig leven. Ieder dag is een gevecht, en ik ben gewoon op.�

Wat mij altijd is bijgebleven is de zin; je wilt niet dood, je wil gewoon niet meer leven. En dat is er met mij aan de hand. Ik voel me vaak onbegrepen, en ben waarschijnlijk een te grote aansteller of overgevoelig, noem het wat je wilt, maar ik trek het niet meer.

Ik ben blij dat mensen me willen laten gaan. Ik hoop dat er niet weer iemand is, die mij valse hoop geeft. Ik ga dit jaar de zaken afronden, mijn studie volbrengen en er daarna een eind aan maken. 20 jaar ben ik depressief geweest… Ik vraag me eigenlijk af of ik ooit echt�vrolijk ben geweest, en zo niet; denk ik ook niet dat ik het ooit ga worden. Ik heb niet veel nodig om blij van te worden, gezelschap van anderen doet me bijzonder veel goeds, maar ik val �ltijd terug in de depressie en omhoog klauteren is gewoon zo moeilijk en valt me iedere keer zwaarder. Het enige wat ik hoop is dat ik mensen niet teveel pijn doe, of dat ze dit als een verlies ervaren, voor mijn gevoel is het een win-situatie voor mezelf. Mijn eerste �chte eigen keuze, die ik voor mezelf maak, en niet voor anderen. Ik kan en wil me niet meer depressief voelen. Jarenlang therapie en pillen gehad, dit is allemaal maar show, om je gevoel af te vlakken of om je anders te leren denken, maar vreemd genoeg heeft het niet veel geholpen, anders dan; leren meegaan in de maatschappij en mijn gevoel niet meer tonen, want het word niet geaccepteerd. Ik heb mij leren aanpassen, mezelf continu moeten veranderen omwille van anderen die het als een last ervaarden.�Niemand ziet ook echt dat ik een last ben, vooral voor mezelf. �