Jaren geleden ben ik gescheiden, mijn ex heeft zoveel kapotgemaakt voor en na de scheiding. Een vechtscheiding is zachtjes uitgedrukt: hij heeft het leven van mij en VOORAL van onze kinderen jarenlang tot een hel gemaakt.
Inmiddels is hij hertrouwd en heeft weer een kind met die vrouw. Beiden dronken heel veel en gebruikten drugs ook tijdens de zwangerschap van dat kindje.

En nu mijn geheim: het kindje is niet in orde, heeft behoorlijk wat schade opgelopen door de alcohol met ernstige gevolgen. Kindje heeft geen pijn maar slaapt nooit langer dan 2, 3 uur dan moet ze drinken en naar de wc, ze huilt veel omdat ze snel overprikkeld is.
Ik hoorde dat van mijn oudste die er nog weleens komt. Kindje is nu vijf jaar en ze zijn beiden ik bedoel mijn ex en zijn nieuwe lief helemaal kapot van gebrek aan slaap. Dan weer naar de dokter of ziekenhuis het is alsof ze een baby hebben die maar niet opgroeit.

Ik vind het verschrikkelijk voor het kindje dat door de drankzucht van zijn ouders zo ziek is maar heb diep in mijn hart leedvermaak. Omdat mijn ex nu een rotleven heeft. Hij is al tegen de 60 en met al die drank heeft hij de energie van een bejaarde.

De liefde is ook behoorlijk bekoeld, zijn nieuwe vrouw snauwt alleen nog maar tegen ex die zich ook kapot moet werken om de monden te voeden ook de kinderen die ze uit een vorige relatie had en nog jong zijn moeten eten. Zelf is hij op staande voet ontslagen omdat hij dronken op zijn werk verscheen nadat ik hem verlaten had en agressief werd. Hij sloeg een collega behoorlijk in elkaar, geen werk, geen uitkering. Dus klust hij zich rot als ZZP’er waarmee hij net genoeg verdiend voor de huur en eten.

Het spijt me maar ik heb nu een heerlijk leven, spaargeld, een goede band met mijn volwassen kinderen die nu zien wat een **** het eigenlijk is. Als ik uit wil slapen doe ik dat, ik eet wanneer ik zin heb en doe leuke dingen.
Ik vind het echt straf van God dat hij nu alleen maar werkt, zorgt en op moet passen want als Jeugdzorg zou weten hoeveel ze drinken heeft hij een groot probleem.

Leedvermaak dus. Maar na alle klappen en trappen die wij van hem gekregen hebben voor ik DURFDE op te stappen want ik wist dat hij dat niet zou accepteren kan ik er niks aan doen dat ik toch stiekem moet lachen als ik hoor hoe kapot hij is. Een foto van hem zie waar hij slechts een schim is van de beer van een vent die me het hele huis doorsloeg met de kinderen erbij jaren geleden.

Ik schaam me omdat het ten koste gaat van een onschuldig kind, als ik het kindje beter zou kunnen maken zou ik het direct doen begrijp me niet verkeerd maar als iemand dit verdiend als ouders zijnde zijn hun het wel.
Onze kinderen moesten door zijn toedoen 2 jaar in een tehuis wonen: te gevaarlijk oordeelde de rechter; hij had gezegd dat hij ze nog liever dood zag dan bij mij. Heeft ze ook echt pijn gedaan en in gevaar gebracht. Vreselijk.

En nu heeft hij het vreselijk en dat gaat voorlopig zo blijven, kindje zal naar verwachting niet ouder dan 20 jaar worden in het beste geval. En ik denk alleen maar: dat had je verdiend vriend, hou vol.

Hij kan nergens anders terecht door zijn eigen gedrag. En ik zit soms te gniffelen. Voel me toch een beetje schuldig maar alleen voor het kindje je gunt geen enkel kind zo’n leven tenslotte. Nooit zou ik dit aan iemand vertellen, ze zouden me een bitch vinden. Vind ik ook en toch heb ik leedvermaak.
Erg ja, maar ik voel het nou eenmaal dat leedvermaak. Ik hoop maar dat God me vergeeft als er een God is.
Welke God zou een kind geboren laten worden in zo’n huishouden? Of God bestaat is voor mij ook nog maar de vraag eerlijk gezegd.