Als ik iets heel klein in�m’n gezicht heb, een puistje of zo, moet �dat weg. Dan krab ik het open, zodat ik van iets heel kleins iets heel groots maak. Dit is bij mij een heel groot probleem.�Oke, ik heb wel een beetje last van puistjesenzo, maar als ik er niet aan zit zou je ze niet eens zo heel erg zien. Maar omdat ik er nooit van af kan blijven, hoe klein het ook is, krijg ik allemaal wondjes. En op wondjes komen korstjes. Die krab ik er vervolgens ook weer af! En zo komt het dus dat ik van een klein pukkeltje op�m’n kin maandelang een kapotte rode korstige grote plek op�m’n kin heb. En zo�gaathet dus nooit weg als ik het elke keer weer kapot krab. Zo ziet mijn hele gezicht er nu uit. Verminkt en lelijk. Niemand weet hoe erg ik er uit zie als ik ‘S avonds laat voor het slapen gaan het masker van foundation van mijn gezicht afschrob. Niemand krijgt ook maar de kans om het te zien omdat ik het er al op smeer voor ze me ook maar zien. Elke dag, verslapen en laat of niet. Nou kost dit enorm veel tijd, want smeren op een kapotte en soms (Als ik het geluk heb dat ik het niet al�opengekrabt�heb) korstige huid�gaat niet bepaald makkelijk en egaal. Je blijft de foundation dan zien zitten, en het is heel moeilijk en heel veel werk om het goed te krijgen. Ik kom hier heel vaak door in tijd nood en niemand begrijpt wat ik toch zo lang in die badkamer doe, en waarom ik altijd zo in de weer ben met allerlei maskertjes. waarom ik altijd te laat kom. Ik�wil hier heel erg graag van af, maar ik weet niet goed hoe ik het moet doen, als ik ik het laat genezen komen er korstjes op waardoor het er nog�afschuwlijker uitziet en lukt het me helemaal niet meer om die foundation er goed op te smeren. Ik wou dat ik vakantie had, of even weg kon van de mensheid, zodat niemand het�hoefte te zien en het rustig kon genezen.-Maar dat�gaat niet. En als het dan eindelijk weg was, nooit meer openkrabben.

Groetjes van een hopeloos meisje van 16 jaar.