Ik vind hem leuk, meer dan leuk, en kan niet stoppen met aan hem denken, maar er is geen kans op een toekomst (iig niet nu – ik ben getrouwd en we hebben ups and downs en ik wil er nog wel voor vechten – ik ben bang dat ik in hem zie wat ik niet in mijn man zie). We zijn goede vrienden maar wonen ver van elkaar. Ik heb steeds t gevoel dat ik het hem moet vertellen en dat het een opluchting geeft, maar ben ook ergens bang dat ik dan iets doe wat niet terug te draaien is. Zijn er redenen om dit toch te doen? Of ben ik gewoon een dwaas?