Nu weet ik zeker dat het blijkbaar mijn tijd nog niet is…
Ik heb een heel, heel moeilijke jeugd gehad.. Als kind thuis mishandeld, als 12jarige in de prostitutie, in jeugdgevangenis voor eigen veiligheid, de ene foute man na de andere is wat erop volgde. familie heb ik niet en de laatste vriendschappelijke contacten zijn mede/hoofdzakelijk door mijn laatste ex vespest…
Ondanks alles heb ik nooit eerder met zelfmoord gedachtes gekamd, tot 4 maanden geleden. Mijn toenmalige vriend (nu ex) is er een met ook de nodige problematiek, gediagnosticeerd narcist, agressie en alcohol probleem.
Na/in een ruzie wilde ik weg maar hij pakte de sleutels draaide de deur op slot en pakte mijn telefoon af.
De ruzie vorderde en er knapte iets bij mij ik liet mijn vest afgeleiden en liep naar het raam (hij woont 6 hoog) ik deed het raam open en nam een duik zoals je dat van een start blok in een zwembad doet…
Heel vaak heb ik de tuin van de beneden buren beken maar hoe ik de tegels zo recht van boven die dag zag vergeet ik nooit weer.
Mijn ex had mij op het nippertje aan de rand van mijn broek vast.
Ik had een flink ei onder mijn kin van het zonnescherm van de onderburen en 2 gigantisch blauwe dijen net boven mijn knie van de “buite vensterbank” als hij een paar seconden later was was ik er niet meer geweest..
Tot op de dag van vandaag snap ik het geluk niet dat die dag bij mij was..
2 weken terug is er weer zoiets gebeurd na dat ik met pijn in mijn hart hem meermaals heb verzpcht weg te blijven mij met rust te laten etc.. Hij luisterde hier niet naar.
Ikzelf heb hem die avond toch weer binnen gelaten we kregen ruzie en hij weigerde te vertrekken, draaide ook hier alles op slot en pakte mijn telefoon af en ging door mij kleineren, beledigen en mishandelen in extreme vormen.
Toen knapte er weer iets waardoor ik zo geen uitweg meer zag dan mijzelf van het leven te beroven.
Ik heb met een mes allebei mijn polsen doorgesneden (in de lengte) kort daarna was alles wazig en ik weet nog maar weinig van de bewuste avond.
Hij heeft blijkbaar 112 gebeld en ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Ik ben onder narcose door een hart en vaat chirurg behandeld, want had daadwerkelijk beide slagaders doorgesneden en ook pezen geraakt… heb een bloedtransfusie gehad en de artsen zeiden dat het een wonder was dat ik dit heb overleefd.
Hoe ik mij nu een paar weken later voel weet ik niet vooral leeg i guess..
Tussen mij en mijn ex is het nu voorgoed klaar..
Ik ben ergens blij dat ik er nog ben vooral voor onze dochter maar snap niet wt* ik hier nog moet doen eigenlijk.
Ik heb nu ernstig verminkte onderarmen met ieder zo’n 30 hechtingen aan weerskanten (meerdere sneden paralel naast elkaar.)
En vooral snap ik het gewoon niet..
Dit is mijn geheim ik schaam me er dood voor.. Als je mij op straat of in een winkel zou zien zou je dit noooit van mij denken ben vroeger model geweest zie er leuk uit en kan ook nooit zonder een basis make upje de deur uit, kortom verzorgde aantrekkelijke jonge vrouw .. Maar voel me zo dood ongelukkig vanbinnen.. En snap niet waarom ik er nog ben omdat het was geen schreeuw om aandacht en ik denk ook dat de hulpverleners die ik nu heb dat helemaal niet snappen ik was dat ene korte, kleine moment bloed serieus….