Allereerst maar eens vertellen dat ik zielsveel van mijn vrouw houd en ik nog steeds super verliefd op haar ben.
Ik 56 jaar en mijn vrouw 46 jaar. Zij heeft borstkanker gehad BRCA1 gen-mutatie en als gevolg daarvan zijn haar borsten verwijdert en haar eierstokken en eileiders verwijdert. Sinds kort is er ook een MS achtige ontsteking ontdekt.
Door bovenstaande is haar libido nul komma niks. En ik heb daar heel veel moeite mee, raak enorm gefrustreerd en daardoor chagrijnig. Ik reageer het af op de kids en mijn vrouw door kortaf te zijn.
Het ontbreken van haar borsten vond ik al erg, ik mag de nieuw gevormde borsten (bulten) ook niet aanraken ofzo.
Sex is voor haar ook vervelend omdat penetratie soms pijn doet. Glijmiddel helpt wel maar ze heeft dan nog wel een schurend gevoel voor een dag of twee. De sex is al met al niet of nauwelijks aanwezig. Soms maanden niet.
Ik kan hier niet mee omgaan. Zelfs een paar keer wakker geworden doordat ik een zaadlozing heb gehad in mijn slaap.
De sex was voorheen best okay en nu als ik geluk heb mag ik er even in om dan maar zo snel mogelijk tot een orgasme te komen.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit hier schrijf en er zal wel een shitload aan negatieve reacties komen.
Ik wil gewoon sex, gewoon zoals dat in een normale relatie hoort te zijn.
Hoe moet dit nu verder. Er komt straks een moment dat ik de handdoek in de ring gooi. Wat enorm kut dit.
Dag anoniem, wat moet dit onwijs zwaar voor je zijn maar natuurlijk ook voor je vrouw. Ook zij heeft hier niet om gevraagd natuurlijk. Ook ik heb een vrouw die borstkanker heeft gehad maar god dank met een borst besparende operatie. Ik denk dat ik het ook heel erg moeilijk zou vinden om een ( toch wel) verminkt lichaam te moeten zien. Ik ben gewoon eerlijk hierin. Natuurlijk hou ik van mijn vrouw maar als er geen wederzijds begrip is voor de situatie houd het voor mij ook op. Natuurlijk krijg je dan ook veel ellende over je heen maar daar moet je op voorbereid zijn. Eigenlijk hebben jullie allebei borstkanker gehad en voor een ieder op zijn eigen manier zal je er mee om moeten gaan. Als ik het zo lees gaan jullie er allebei op een eigen manier mee om en komen jullie er niet uit.
Misschien therapie ?
Heel veel sterkte in ieder geval.