Het is een heel verhaal, maar moet het kwijt.
Paar jaar geleden is mijn collega bij ons komen werken, aardige man, maar verder niet mijn type. Kon wel enorm goed luisteren, maar vertelde zelf nooit iets. Compleet gesloten persoon.
Wilde zelfs geen drie zoenen om gefeliciteerd te worden.
We waren op het werk wel bevriend en af en toe appten we ook, maar verder was er niks.
Hij is ook getrouwd en heeft drie zoons.
Ik ben begin dit jaar geopereerd aan een hersentumor en ben daar gelukkig goed uitgekomen, afgezien van een beperking.
Ik kreeg na de operatie toen ik voor herstel thuis was een app van hem of hij bij me op ziekenbezoek mocht komen.
Ik was zeer verbaasd, mijn collega’ s ook, maar vond het lief dat hij wilde langs komen.
Misschien dat dat het begin was van gaan beseffen dat ik iets bijzonders was voor een gesloten iemand zonder dat ik er ook maar enigzins iets voor had gedaan.
Ik ben zelfs een week voordat hij op vakantie ging langs het werk gegaan om hem nog even te zien en goede vakantie te wensen, anders zou ik hem drie maanden niet zien.
Ik begon toen opeens fantasie n te krijgen over hem, waar ik van overstuur was. Ik heb een geweldig huwelijk wat na de operatie nog sterker is geworden, dus fantasie over iemand anders dat kon toch niet.
Maar ik voelde het nu eenmaal zo en deed er niemand kwaad mee dus ik had er vrede mee.
Ondertussen liet hij niks meer van zich horen.
Niet na zijn vakantie, niet na mijn vakantie, het contact was weg en ik weigerde om weer degene te zijn die als eerste vroeg hoe het ging. Het appen kwam altijd van mijn kant als eerste.
Ik kwam er langzaam overheen en de fantasie n namen af.
Tot ik na maanden weer voor het eerst naar mijn werk ging om koffie te drinken en hem weer zag.
Het was als vanouds gezellig, zelfs grappen over dat hij me thuis moest brengen (ik mocht geen auto rijden).
En dat deed hij. We hadden gesprek in de auto over dat hij zo gesloten was en dat hij ook nooit de zoenen als begroeting wilde.
En wat kreeg ik toen we voor de deur stonden voordat ik uit wilde stappen, drie zoenen.
Hierdoor vlogen de vlinders als een gek door mijn buik.
We gingen appen toen hij weer thuis was en ik merkte dat er iets anders was aan de manier waarop we appten en dingen die we typten. Hij vroeg me om eerlijk te zijn en ik heb zonder erbij na te denken getypt dat ik gevoelens had voor hem en hij typte terug: wederzijds.
Toen is er een korte periode aangebroken van appen met lieve woorden, met ook sexuele dingen en schuldig gevoel naar mijn man en zijn vrouw. Hij was volkomen in de war, had dit nog nooit meegemaakt, wist niet wat ermee te doen.
Tijdens het appen is hij opeens ook zo open geweest over waarom hij zo gesloten is en wat er gebeurd is in zijn leven.
Ik was daardoor nog meer geraakt dat ik, zoals hij zegt, een gat in zijn muur heb gemaakt zonder er iets voor te doen.
Hij moest huilen toen hij hoorde dat ik werd geopereerd en besefte dat hij me niet goed kende en me graag beter wilde leren kennen. Het is zo mooi als iemand die zo gesloten is dit met jou wil delen.
Ik heb tijdens mijn eerste huwelijk gezoend met andere mannen, omdat mijn ex man mij te dik vond en nooit kon knuffelen of zeggen dat hij van me hield en ik wilde bevestiging. Mijn huidige man is zo anders. Die zet me op een voetstuk, vind me heerlijk en knuffelt graag en zegt ook vaak lieve dingen. Hij is echt de liefde van mijn leven. Tuurlijk hebben we weleens woorden, dat is bij iedereen zo, maar we hebben alles wat we willen, zeker nu ik herstellende ben van de operatie. Dus volkomen schuldig dat ik iets voel voor een ander, waarom in godsnaam??
We weten beiden wel afstand te houden, gelukkig werk ik niet dus we zien elkaar niet veel en we hebben op gegeven moment minder geappt, hoewel dat voor mij heel moeilijk is.
Ik was zo bang dat hij de muur weer omhoog zou trekken en af en toe leek dat ook zo.
Maar als we elkaar zien hebben we hele goede gesprekken samen.
Dat heeft de druk en de meeste vlinders er ook erg afgehaald.
Ook over ons en over onze huwelijken en alles wat er speelt in ons leven. De muur is nooit omhoog getrokken en hij noemt ons ook soulmates en dat zal nooit over gaan.
We willen beiden ons huwelijk nooit kwijt en waken er tot nu toe enorm voor dat we niks afspreken buiten het werk, ook omdat we er onze vriendschap mee zullen verpesten.
Kortom we kunnen er alleen maar meer mee kapot maken als we iets zouden doen samen.
Hij heeft me na de eerste keer ook niet meer naar huis gebracht.
Hij is echt bang dat dat verkeerd zal gaan, heel goed dat hij zo bang is daarvoor.
Hoewel ik nu merk dat ik er beter mee om kan gaan en we weten dat we afstand kunnen houden blijft hij regelmatig door mijn hoofd spoken.
Af en toe appen we nog en dan zijn dat ook sexueel getinte appjes, maar echt verder dan dubbelzinnigheid komt het niet.
Aanstaande vrijdag is mijn man er niet en heb ik dit al doorgegeven bij onze vorige app sessie.
We weten dat we dan ongestoord kunnen appen.
Ik heb zelfs gevraagd of hij uit eten wil gaan waar mensen zijn, zodat er niks kan gebeuren.
Omdat het zo fijn is alleen al samen te praten, weten dat de vriendschap blijft en dat de druk eraf is.
Enerzijds hoop ik dat we gaan, anderzijds hoop ik dat hij toch de angst blijft houden dat hij mij niet op afstand kan houden en dus niet wil…
Er is niks gebeurd tussen ons en we willen dat zo houden zoals het nu is zodat we ons niet schuldig hoeven te gaan voelen.
Ik ga ook niet meer kunnen werken n.a.v een beperking door de operatie, dus als dat er door is en ik ben uit dienst zullen we elkaar steeds minder gaan zien en zal het gaan slijten,denk ik…