Nergens op internet kan ik informatie vinden over dit onderwerp, daarom doet het mij vermoeden dat dit een heel vreemd verhaal is. Toch moet ik het eens aan iemand kwijt, dus dan maar aan een onbekende.

Als kind was ik verliefd op een jongen. Verliefd zoals alle kinderen dat weleens zijn. Ik schreef zijn naam in schriften, met hartjes etc. Ik wist zijn achternaam en vond die prachtig klinken achter mijn naam. Zijn achternaam ben ik inmiddels vergeten aangezien we alweer dertig jaar verder zijn. De jongen waarop ik verliefd was had 1 minpunt, hij bestond niet. Ik zag hem in mijn dromen, praatte met hem etc. De verklaring was simpel: of ik was knettergek of hij was een entiteit oftewel geest. Zijn volledige naam heb ik weleens opgezocht en de jongen in kwestie had wel degelijk bestaan, verder durfde ik niet te zoeken.
Tijdens mijn puberjaren ben ik hem gaan zien als een soort god maar stiekem bleef ik verliefd.
Toen ik een relatie kreeg en samen ging wonen kreeg ik last van slaapverlamming. Angstaanjagend in het begin maar na enkele malen had ik er vrede mee. Ik ging ervan uit dat hij dat was en hij berokkende geen schade. Ik hield constant het gevoel dat er iemand keek of bij me was maar ik had er vrede mee. Stilletjes hield ik dat gevoel van liefde voor hem, natuurlijk kon ik dit niet uitspreken, iedereen zou me voor gek verklaren…en terecht.
Op den duur werd de slaapverlamming minder en hoorde ik constant dezelfde zin in mijn hoofd ’true to love must ever be, unless thy lovers false to thee’. Ik negeerde de opmerking, ging door met mijn leven. De slaapverlamming verdween, de opmerking hoorde ik niet meer en ik begon me wat leeg te voelen. Enkele maanden later bleek mijn partner al maandenlang vreemd te gaan. Ik voelde me schuldig.
Ongeveer twee maanden nadat ik alleen was begon de slaapverlamming opnieuw. Lampen gingen kapot, mijn tv ging stuk, de boxen van mijn pc speelden spontaan de vreemdste liedjes. Ik had hier vrede mee want ik voelde me niet meer leeg en was stilletjes overtuigd dat hij weer terug was.
Enkele jaren later ben ik terug samen gaan wonen met mijn partner, die vreemd was gegaan, en alles werd weer rustig.
Nu, na ruim een jaar samenwonen, heb ik vannacht weer slaapverlamming gehad. Anders dan voorheen, het voelde niet zo rustig. Toen ik eindelijk mijn ogen kon openen zag ik in het licht van de gang een vage ijle witte rookpluim boven mijn partner hangen. Deze rookpluim dwarrelde omhoog als normale rook. Ik schrok ervan en weet niet zeker wat ik heb gezien. Mijn partner zuchtte diep in zijn slaap en ik ben wat dichter bij hem gaan liggen.
Ondanks dat ik nog steeds een vreemd gevoel van liefde heb voor, wat naar mijn idee, een entiteit is vond ik dit beangstigend. Wat wil hij van mijn partner. Dit is tussen hem en mij, mijn partner staat hierbuiten.
Ik had nu het idee dat mijn partner in gevaar was en dat is nooit mijn bedoeling geweest.

Aan de andere kant blijf ik mezelf ook voorhouden dat ik het me allemaal inbeeld en gewoon knettergek ben, dat zou toch logischer zijn.

Hoe dan ook, ik moest dit even van me afschrijven voor het eerst in mijn leven. Al zal iedereen nu denken dat ik gestoord ben, troost je met het feit dat ik verder best normaal ben…