Ik vraag me zo vaak af waarom. Waarom ben ik er ooit mee begonnen? Waarom ging ik vrolijk door? Waarom ben ik er niet op tijd meegestopt? En nu kan het niet meer. O, ik lieg niet over alles en tegen iedereen. Maar soms, verzin ik een verhaal over een niet bestaande ex-vriend, of over een gebeurtenis die nooit heeft plaatsgevonden, situaties die zich enkel in mijn hoofd hebben afgespeeld. Je mag het ook een extreme vorm van overdrijven noemen maar de kern is dat veel veel van wat ik vertel nooit daadwerkelijk gebeurd is. Ik heb een prima geheugen dus ik ben nooit tegen de lamp gelopen. Toch heb ik het gevoel dat ik de situatie niet meer onder controle heb omdat ik verschillende dingen heb verteld aan allerlei mensen. Mijn vriendinnen, ouders en vriend kennen allemaal verschillende verhalen van mij die geen van allen met elkaar corresponderen.

Ik geloof best dat ik van mezelf ook een leuk persoon ben, dus waarom gedraag ik me alsof ik iets te compenseren heb? Ik HAAT mezelf soms zo. En ik heb het gevoel dat ik nu niet meer terug kan. Dan moet ik aan een flinke groep mensen gaan opbiechten dat ik ze jarenlang heb voorgelogen over van alles en nog wat. En ik ben bang dat zij mij dan niet meer willen zien, de vriendschap of relatie opgeven. Ik zou dat misschien namelijk wel doen als ik erachter kwam dat iemand zich zo gedroeg als ik me al jaren gedraag.

En als ik zeg dat ik bang ben om alleen te zijn is dat allerminst gelogen…