Hoi mensen,

Bijna twee jaar geleden heb ik een meisje leren kennen waar ik gelijk gevoelens voor kreeg. Ik ben haar echt enorm graag beginnen zien maar het kon helemaal niets worden tussen ons omdat zij een hulpverlener was van mij. Ik kreeg toen heel vaak de reactie van mensen rondom mij en van een paar vrienden van “ahja maar ben je zeker dat het verliefdheid is?” Omdat die persoon een hulpverlener was, en ik dus ook het gevoel kreeg dat ik bij iemand terecht kon die ook effectief te vertrouwen was. Zij is bijna 10 maanden mijn hulpverlener geweest. Toen de therapie bij haar afgelopen was moesten we afscheid nemen. Dit is niet zo goed verlopen, op laatst stopte ze er van de ene op de andere dag met werken en kon ik haar opeens niet meer zien of spreken. Ik heb haar toen een berichtje gestuurd via sociale media maar dat mocht niet aangezien zij hulpverlener was en ik patiënt. Op dat bericht heb ik toen wel antwoord gekregen omdat ze zich een beetje verantwoordelijk voelde om het mij even uit te leggen. Ze zei dat ze graag had dat ik niet meer stuurde en dat ze dus ook mijn berichtverzoek ging verwijderen, waarop ze mij daarna dus geblokkeerd heeft. Er is echt geen enkele weg om haar nog te zien of te horen dus ik moet dat ook respecteren. Ik wil geen stalker worden ofzo, dus ik ga ook die grenzen respecteren. Al is dat heel moeilijk. Ik zie haar nu al een jaar niet meer en normaal zou je toch denken dat het gemis steeds minder wordt? Maar het wordt alleen maar erger. Ik ben nog bij een psycholoog, maar kan nu een tijdje niet naar haar gaan wegens omstandigheden. Ik vind hier dus absoluut geen hulp meet in en merk dat mijn verdriet en gemis groter en groter worden met de dag. h
Hebben jullie hier misschien tips voor?
Hebben jullie ook zoiets ongeveer meegemaakt of zit jij met hetzelfde probleemm?
En hoe ga jij hiermee om of wat zou jou manier zijn om met dat verdriet om te gaan wanneer je echt niet meer de kans hebt?

Reageer alsjeblieft even jou mening of manier van omgaan, dat zou ik erg accepteren.

Bibi