Hallo,
Van mijn 4jarig leeftijd zijn me ouders naar nederland gevlucht. Ik ging naar school, middelbare school en later volgde ik mbo opleiding. Toen ik op de middelbare school zar leerde ik een jongen kennen. Hij hield zoveel van mij dat hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij steeds zei hoeveel hij van me hield. Toen ik mbo opleiding volgde, juridische dienstverlening richting zakelijk,zei mijn vader op een dag dat we weer naar iran moeten gaan. Ik was verbijstert. Ik wou niet. Ik durfde niks te zeggen. Mijn vader is namelijk een narcist. Ik voelde me hopeloos. Zonder mening te durven geven ben ik met me ouders zussen en broeetje weer terug naar iran gegaan. Ik woon nu in iran. Ik ben getrouwd en ben moeder van een dochter en zoon(4jaar/2jaar. Elke dag mis ik mijn vriend. Ik kan hem niet vergeten. Mijn man is te streng voor mij. Ik mag ook niet scheiden van me ouders. Dat durf ik ook niet. Ik ben bang voor me man en vader. Ik weet het niet. Ik woon nu 8 jaar in iran maar voel me een vreemde. Ik heb behalve me kinderen niemand die om me geeft. Ik kan van niemand steun krijgen.

Sorry als er grammatica fouten zijn heb lang geen nederlands geschreven