Hallo iedereen

Mijn verhaal kan in verschillende categorie�n geplaatst worden.
Zelf ben ik een meisje van 20 jaar.

Het grootste probleem dat ik ervaren heb in mijn hele leven, is dat mijn ouders beiden zwaar aan de drank zitten, waardoor ik een verschrikkelijke jeugd heb gehad. Ze hebben me wel nooit met een vinger mij aangeraakt!
Mijn vader is redelijk agressief wanneer hij gedronken heeft, en slaat daardoor mijn moeder.
Ondanks dat ik zeer veel van mijn moeder hou (behalve wanneer ze weer eens heeft gedronken, ondanks dat ze weet dat ze mijn leven verpest) zou ik toch niet zonder hen 2 kunnen.
Ik heb al VEEL gesprekken gehad met mijn moeder over het overmatig alcoholgebruik bij haar en mijn vader, ookal haalt dit nooit iets uit. Dit heeft me emotioneel zwaar getekend.

Verder heb ik ook een aantal relaties gehad, die altijd fout liepen door een of andere domme reden.
Hierdoor heb ik geen vertrouwen meer in jongens, ook al weet ik dat er nog altijd goede jongens op de wereld zijn.

Dit brengt mij tot mijn volgende punt. Ik ben al jarenlang een pijnpati�nt, en dat is sinds dit jaar erger geworden. (kan ook zijn door de zwaarste ruzie met mn allerbeste vriendinnen, maar dit is terug opgelost. Wel na een maand of 3-4). Deze ruzie heeft me ook nog eens zwaar depressief gemaakt toen.

Mijn depressie begon toen ik een jaar of 12-13 was. De pesterijen op school waren verschrikkelijk, mijn ouders dronken nog altijd evenveel en ik kon nergens hulp vinden. Het enige “advies” dat ik kreeg was dat het mijn eigen schuld was dat ik gepest werd. Vanaf mijn 14de – ongeveer begin dit jaar heb ik ook veel aan drugs gedaan, om gewoon te kunnen genieten van het leven. Maar geen zorgen, die tijd ligt achter mij.

Normaal zat ik dit jaar ook in mijn eerste jaar hogeschool, heb dit even volgehouden, maar door een zware break-up, schijnheilige mensen van mijn klas enz enz heb ik dit niet kunnen volhouden. Dit schooljaar was het ergste uit mijn leven.

Dit brengt me tot mijn volgend punt.
Zoals ik eerder al zei,ben ik een zware pijnpati�nt.
Andere pijnpati�nten zullen zich misschien herkennen in dit verhaal.
Door de ondraaglijke pijnen, ben ik niet meer naar school kunnen gaan. Onbegrip langs alle kanten.
Nu, de laatste maand, is het nog erger geworden. Ik geraak niet meer buiten, zie verschrikkelijk af binnen door het hete weer en kan er totaal niets aan doen, buitenkomen durf ik niet meer, omdat ik bijna dagelijks moet overgeven (geen idee waarom, zwangerschap is uitgesloten). Daardoor ga ik een afspraak maken met het ziekenhuis voor een onderzoek,
WANT leven met ZOVEEL pijn en zoveel ziekte, is verschrikkelijk, zeker wanneer mensen het niet geloven, denken dat ik komedie speel enzoverder.

Mijn grootste probleem op dit moment is natuurlijk mijn gezondheid, maar ook de schrik om sociaal incapabel te worden.
Gelukkig, de vriendinnen, of vooral, mijn beste vriendin die ik kan wensen, ondanks onze zware ruzie, zou me never nooit laten vallen wegens mijn ziekte, omdat ze mij begrijpt. Dat is toch al ��n lichtpuntje.

Dit is mijn leven in het kort samengevat, er zijn veel andere dingen gebeurd, maar dan zou dit een boek worden waar ik jullie niet mee lastig wil vallen.

Hopelijk is mijn verhaal niet te lang voor jullie, en voor de mensen met zoveel problemen hier, ik wens jullie het beste.

Groetjes van jullie Noorderburen!