Hallo,
Ik ben 30 jaar oud, heb twee kindern en ben al tien jaar (ongelukkig) getrouwd.

Toen ik mijn man leerde kennen voelde ik mij meteen fysiek aangetrokkentot hem. Hij is erg knap en mannelijk en daarbij was hijwas hij ook nog eens heel erg lief voor mij. Hij legde mij in de watten, tilde mijn zelfvertrouwen omhoog en liet mij citroen als een ware koningin.
Tot de ellende begon. Hij werd erg controlerend en jaloers. Mijn vriendinnen waren allemaal sletten en ik was beter af zonder hun. Mannelijke vrienden worden allemaal met mijn met bed (volgens hem) dus die moest ik allemaal opzij zetten als ik met hem wilde zijn.
Op een dag sloeg hij mij voor de eerste keer. Hij schrok daar zo erg ben dat hij moest huilen. Dit zou nooit meer gebeuren. Niet snel erna volgden meer klappen. En elke keer leek hij er erg veel spijt vn te hebben. Zo erg zelf dat ik hem zielig vond en hem gong beshermen; ‘iksnap dat je me slaat, soms heb ikdat misschien wel nodigom opmijn plek gezet te worden’. Super dom van mij natuurlijk. Daarmee was de toon gezet. Ik werd wekelijks geslagen onder het mom dat ik het nodig had om mijn ‘plek te kennen’. Mijn eigen (domme) woorden.
Er werd ondertussen ook regelmatig op mij gespuugd en er gingen geregeld spullen stuk omdst hij agressief was.
Ik werd voor de eerste dingen uitgemaakt (kankerhoer, domme slet, dom wijf en ga zo maar door)
Vriendinnen zag ik bijna nooit meer, als k ze zag was het altijd raar en awkward. Ik werd continu gebeld of gesmst met vragen, waar ben je, met wie, waar praten jullie over. Of hij vond weer een rede om mij boos op te bellen omdat ik weer wat verkeerd gedaan zou hebben. (Een t shirt was niet gewassen die hii aan wilde of iets dergelijks)
Uiteindelijk was ik het zat, ik heb al mijn kracht bij elkaar geraapt en ben met al mijn spullen weg gegaan.
Hij was er kapot van….. Ik was er kapot van, maar niet omdat hij mij kapot jad genaakt, maar omdat ik HEM zielig vond…….
De volgende dag was ik weet terug. Vraag me niet waarom, ik was er gewoon. Hij zou nooit meer een vinger naar mij uitsteken en uad geleerd van zijn fouten. Heek even ging het goed.
Hij heeft me sinds die dag nooit meer geslagen (wel geduwd en bedreigd)
We zijn inmiddels twee kinderen en een hele hoop scheldwoorden verder.
Nu word ik weer in elkaar geslagen maar dan verbaal.
‘BEN JE DOM OFZP KANKERHOER’ Is zijnfavoriet.
‘het is logisch dat ik geen vriendinnen heb want KIJK HOE JE BENT kankerwiif’
Even voor de goede orde, hij is de rede dat ik niemand meer heb. Ja ik heb het zepf laten gebeuren maar ik kan niet tegen hem op bverbaal.
Hij verdraait alles, manipuleert mij en heeft mij mijn hele persoonlijkheid afhenomen.
Vroeger was ik gezellig sociaal en hield wel van een beetje gekkigheid. Nu ben ik een zielig hoopje ellende die geluk alleen uit mijn kindjes kan halen.
Hobbys heb ik niet/kan ii niet hebben want ja, stel je voor dat een man mij ziet of aanspreekt.
Mijn ouders zie ik bijna nooit want die mag hij niet. Logisch want die hebben hem gezegd dat hij mij nooit meer mag slaan.
Mijn kinderen doet gij godzijdank fysiek niks. Maar ze zien mij geregeld op mijn lip bijten zodat ik niet ga huilen in hun bijzijn. Soms lukt het niet en lopen de tranen over mijn wangen. Ik maak verder geen geluid in de hoop dat ze het niet mee krijge , maar wie houd ik nou eigenlijk voor de gek….
Sommige periodes gaat het goed tussen ons. Dan is hij erg lief en lijkt hij mij waarde te zien. Ik doe alles alleen thuis. Ik sta op, kleed de kinderen aan breng ze naar school. Ruim op,maak schoon,doe de was. Haal de kinderen op, doe leuke dingen met ze.
Ik kook, schep op, dek de tafel, schenkvoor iedereen drinken in. Dan gaan we eten,daarna ruim ik af, doeafwas, breng het vuilweg.
Daarna breng ik de kinderen 1 voor 1 naar bed. Stofzuig soms nog wat n maak alles nog aan kant. meneer wilt graag koffie na het eten en daar moet natuurlijk evn tijd voor worden gemaakt. Niet dat dat belangrijk is want hij ligt 9 van de 10 keer te slpen op de bank en laat zijn koffie koud worden.
Soms lijkt hij te zoelen naar dingen om boos over te worden.
Administratie niet goed genoeg gedaan ed. Als meneer ergens iets van wilt weten word ik op pad gestuurd om het te regelen. Zelfs als ik het nieteens ben met wat hij wilt moet ik het opknappen. Ik moet dus mijn eigen gedachten weg gooien en de zijne aan nemen en uit voeren.
Als ik zeg dat ik kapot ben een niet met kan is het ‘jamaar dat zijn toch vrouwentaken’
Ik werk zelf ook. Drie dagen in de week. Daarnaast run ik het hele huishouden zelfstandig. Daar komt nog bij dathij een vreselijke sloddervos is die.mij extrawerk bezorgd.
‘jijwerkt MAAR drie dagen’
Hij werkt vier dagen per week. Maar als ik smorgens naar mijn wel vertrek ligt hij nog op bed en hoeft nog lang niet te beginnen. Als ik savonds thuis kom, is hij er al weer.
Hij brengt ook de kinderen naar school als ik vroeg moet beginnen. Dan leg ik alles klaar, kleren, brood smeer ik,lunchtrommels zijn verpakt lgepakt. Hij hoeft alleen maar uit bed te komen, toezien hoe de kindjes hun kleren aan doen en ze weg te brengen met de auto. Ik moet alles met de fiets doen. Want ja, meneer wilt een dikke bak dus gele.voor een auto voor mij is er niet. Ik kan niet rijden in zijn auto (dat wilt hij ook niet).
Ik erger me dood aan hem, haat hem soms zelfs. Maar ik wil niet dat mijn kinderen op groeien zonder vader, of moeder. Als k wil scheiden maakt hij me dood (zegt hij ook letterlijk) en op de vlucht wil ik noet omdat de kindjes dan geen vader hebben.
K ben zo moe en kapot door zijn toedoen.
Een tijdje terug is een mevrouw van het balkon gegooid door haar vriend (was op het nieuws, brazillie geloof ik) ik was geschokt. Toen ik uitte wat vreselijk nieuws dat was, zei hij ‘ tja je weet niet wT ZIJ gedan heeft…’ alsof er ooit een goede tweede zou zijn om iemand te vermoorden van wie je zogenaamd houd.
Ook kijk ik soms socials experimentjes op youtube. 1 ging over vrouwen die op straat wordn mishandelt… Met tranen in mijn ogen keek ik naar mensen die opkwamen.voor het meisje in kwestie. Meneer zijn respons:’BELACHELIJK!!! mensen moeten hun met hun eigen zaken bemoeien!!!’
Ik heb soms fysieke pijn van binnen omdat hij me zo waardeloos en klein laat voelen…. Soms haat ik hem zo erg datik wens dat hij dood gaat. Ik denk er zelfs over na soms. Gif in zijn eten, een duwtje als hij van de trap loopt…. Maar ik zou datnatuurlijk nooit echtdoen! Mijn kinderem verienen een vader. Daarbij ben ik christelijk en geloof ik dat God een plan heeft voormij.
Soms ben ik bang dat ik,door hoe hij mij behandeld, psychotisch word en gestoord. Met al mijn kracht houd ik vast aan de liefde van God. Maar zelfs met hem in mijn leven.voel ik me vaak heel alleen. Ik zou nooit zepfmoord plegen maar soms.voel ik me alsof ik al dood ben…..