Hallo allemaal,

Toen ik mijn man leerde kennen had ik maatje 32-34, een mooi fris koppie, prachtige kleding. Als we over straat liepen had ik veel aanspraak, zozeer dat mijn man vaak jaloers en onzeker werd.
Tijdens mijn zwangerschap was ik zo ziek dat ik al snel stopte met sporten ( ik sportte drie keer per week en tijdens de vakanties soms zelfs twee keer per dag) en de kilo’s vlogen eraan. In totaal kwam ik zo’n 30 kilo aan.
Veel mensen stelden me gerust door te zeggen dat het er snel weer af zou gaan omdat ik altijd zo sportief ben geweest. Helaas ging de bevalling niet zo goed en scheurde ik totaal uit. Ik werd nogal stevig dichtgenaaid – ik was al zo nauw- en dat bevorderde het herstel niet echt.
Na vijf maanden stond ik weer op de sportschool maar werd ik weggestuurd omdat het volgens de computer niet mocht. Toen ben ik maar veel met de wandelwagen gaan wandelen en in combinatie met borstvoeding gingen de eerste 15 kilo binnen drie weken eraf, maar daar is geen kunst aan natuurlijk.

Vervolgens moest ik weer fulltime gaan werken omdat achteraf bleek dat mijn man al vijf jaar ons geld er doorheen gejaagd heeft en ik dus niet van een heel gunstig ouderschapsverlof gebruik kon maken. We hadden immers een nieuw huis gekocht maar het oude nog niet kunnen verkopen.
Sporten schoot er bij in – ik ben elke dag pas om een uur of acht thuis- en ik ben nu dus nog steeds 1o kilo te zwaar. Ik merk aan de reacties van mensen dat ze me een stuk minder mooi vinden. Ook kan ik niet meer zulke mooie kleren aan als eerst. Ik ben daar al zo onzeker over maar nu merk ik ook aan mijn man dat hij me absoluut niet meer aantrekkelijk vindt en zelfs geen gemeenschap meer met mij wil. We hadden eigenlijk afgesproken vrij snel weer voor een tweede kindje te gaan omdat we al wat ouder zijn, maar hij probeert het op allerlei mogelijke manieren uit te stellen zodat hij maar geen seks met mij hoeft te hebben.
In het begin voelde ik me opgelaten, maar het begint steeds meer pijn te doen en nu slaat de onzekerheid toe. Ik wil niet bedelen om seks, ik was altijd al heel preuts, maar helemaal geen seks meer is zelfs voor mij ondenkbaar. Ik zou nooit vreemdgaan, maar ik begin -hoe erg ook- mensen te begrijpen bij wie de behoefte zo groot is dat ze dan maar naar iemand anders gaan.
Ik heb het niet eens over het tweede kindje, gewoon om het gevoel van verlangen naar elkaar, een zijn, even de rest om je heen vergeten. Volgens mij walgt hij van mij en schaamt hij zich ook voor me.

Wat moet ik hier nou mee? Het is in juli al twee jaar geleden dat we seks hebben gehad. Dat is toch niet normaal?
Ik ga mezelf nu uithongeren om nog sneller mijn streefgewicht te halen, zal schoonheidsbehandelingen ondergaan, een ander kapsel, een nieuwe garderobe aanschaffen maar stel dat dit allemaal niet helpt? Wat dan? Kan een man werkelijk zo walgen van wat hij tijdens een bevalling gezien heeft of walgen van het nieuwe lichaam?
Hij is 15 jaar ouder en is helemaal grijs, heeft een buikje gekregen. Ik knap daar toch ook niet op af als ik al die lekkere mannen van mijn leeftijd zie?
Wat nu?