Ik ben 23 jaar getrouwd, ik ben niet gelukkig in mijn relatie, mijn man weet dat maar negeert dat. al jaren Er zijn zoveel dingen die ik vreselijk vind aan hem, hij verzorgt zichzelf niet zodat hij heel vaak met een zweetgeur rondloopt, vieze kleren en vuile tanden, hij draagt ook totaal geen zorg voor ons huis en alles wat erbij hoort, hij zit liefst aan de PC of kijkt de ene film na de andere op TV of digibox. Hij gaat wel werken maar enkel omdat ik hem dat verplicht heb, liefst wou hij op zijn 48 al op prepensioen gaan, hij werd toen ontslagen maar was 4 jaar te jong. Naar de buitenwereld toe zorgt hij zogenaamd voor alles thuis, hij staat wel voor andere mensen direct klaar, vooral voor de sportclub waarin hij en ook ik ben, verder doet hij wel de dingen als ik ze vraag maar zelden iets uit zichzelf. Ik krijg geen respect noch aandacht op geen enkel vlak daar waar ik eigenlijk ons ganse huishouden run op alle vlakken. Praten wil hij niet, kan hij niet zegt hij zelf, dus geen enkel conflict kan uitgepraat worden, als ik dat toch probeer wordt hij gewoon heel woedend en loopt weg of begint te roepen en met deuren te slaan. Mijn man kan niets overleggen, kan/wil niets bespreken, kan zich niet inleven in mij, is overtuigd dat hij alles best weet. We hebben al twee maal een sessie bij een psycholoog gehad maar zijn verhaal daar is totaal anders, ttz daar probeert hij ‘zijn kop te redden’, zodoende lijkt het gewoon of ik veel te hoge eisen stel. Ik wil al zeker 14 jaar weg bij mijn man maar ik kan dat emotioneel noch financi el aan, ik werk zelf wel (32u per week) maar omdat we nog 2 studerende kinderen hebben en het leven zo duur is durf ik die stap niet te zetten.