Ruim 4 jaar geleden, heb ik een voor mij aantrekkelijke, hinderlijke, humorvolle, intelligente, bemoeizieke, ondeugende, snuffelende lieve vent ontmoet. ‘Onmogelijk’ maar waar. Ben 100% overtuigd dat ik gek op hem ben en dat het niet mijn ware maar grote liefde is. Helaas slaat de twijfel constant bij hem toe. Hij vind dat mijn liefde voor hem verward, het is niets anders is dan zoeken naar aandacht. Ik zou een aandachtstoornis hebben. Dit laatste maakt mij vedrietig omdat ik mij zelf redelijk goed ken. Voor hem is de liefde onmogelijk en slechts platonisch. Hij gelooft niet in deliefde. Volgens hem is liefde een ziekte. Toen ik hem confronteerde met de vraag wat de tijd die wij de afgelopen periode in deze relatie geinvesteerd hebben voor hem betekende. Antwoorde hij: Slechts die paar minuten? Die betekenen niets voor mij. Voor jou wel?

Hij is een ijs-koudekikker die wellicht er van geniet als hij mij ziet lijden. Wat mis ik zijn lieve stem, bierbuik en ondeugende blik. Vinden jullie ook dat ik een aandachtstoornis heb? Hoe kom ik daarachter?