Ik ben 37 jaar, mijn vrouw is 34 en we hebben een zoontje.
mijn vrouw heeft voor dat ik haar kende al een keer een behoorlijke depressie gehad.

Door allerlei dingen (niet tussen ons) is ze er ongeveer 2,5 jaar geleden weer in terecht gekomen.

Ze is van een leuke vrouw, een vrouw geworden waar ik echt niet meer van weet wat ik er mee aan moet.
Al verschillende opnames gehad, therapie enz, maar er lijkt maar geen einde aan te komen.

Tijdens de opnames van alles moeten regelen voor de opvang van ons zoontje, werk enz, want alles gaat natuurlijk gewoon door.
Ondertussen ben ik behoorlijk op geraakt, maar het einde van de problemen is nog lang niet in zicht.

Onze relatie is eigenlijk ook niet bijzonder meer, ik ren en vlieg om alles zo goed mogelijk te doen, mijn vrouw wil eigenlijk al die tijd niets met mij van doen hebben, ze ziet me meer als een broer.

Als ik dat te spraken breng dan moet ik niet zo zeuren want dat is niet belangrijk, ze moet beter worden en de rest komt wel weer een keer volgens haar.

Ik heb alleen steeds sterker het idee dat de rest niet meer komt, heb ondertussen de buik vol van haar gedrag, een kus? sex? nou 2 jaar geleden denk ik.

Als ik in de buurt kom voor gewoon een kus, maakt ze al duidelijk dat ze dat niet wil.

Ik snap echt wel dat een depressie heftig is maar ik ben er helemaal klaar mee.

Als we samen geen kind hadden gehad dan waren we denk ik niet meer samen. ik raak van binnen zwaar gefrustreerd.

Ook is ze door alle medicijnen behoorlijk aangekomen, ook daar heeft ze zelf grote moeite mee, maar door alle problemen eet ze ook zwaar ongezond.

Zie maar eens uit deze cirkel te komen.
Ondertussen verlang ik hevig naar een vrouw om eens gewoon een leuke dag mee te hebben en me eigen weer eens gewoon man bij te voelen en geen broer/hulpverlener enz