Mijn verhaal begint op 15 jarige leeftijd, nu alweer eeuwen geleden. Ik had in de tijd overgewicht, maar door op een vechtsport te gaan, en 5 dagen in de week te trainen, vlogen de kilo’s eraf. En toen zag ik hem: een jongen die leek op een jongere versie van Phillip Cocu. Donkere krullende haren, staalblauwe ogen, gespierd, nederig en lief.

En wat viel ik hard voor hem. Klamme handen en weke knieën als ik hem zag, maar nooit laten blijken dat ik hem leuk vond. Doe normaal joh, hij gaat naar de universiteit en jij hebt “maar” mbo. Maar toch ontstond er een vriendschap, en een tijdje heb ik hem mijn beste vriend kunnen noemen. Maar ik heb nooit de moed gehad om hem te vertellen hoeveel hij voor mij betekende. 4 jaren heb ik gewacht dat er van zijn kant iets kwam waardoor ik wist dat hij misschien ook wat voor mij voelde. Pas toen iemand anders mij versierde en verkering vroeg, twijfelde ik heel erg, want ik wist hoe diep mijn gevoel voor hem ging. Dus heb ik hem op de man af gevraagd of hij gevoelens voor mij had. “En als dat zo was, jij hebt toch een vriend” was het enige wat ik uit m kreeg. Dus wist ik totaal niet wat ik daarmee aan moest. Ik kan je wel vertellen, als hij op dat moment gezegd had van, ja, ik heb gevoelens voor jou, dan had ik alles laten vallen en had m duidelijk gemaakt dat ik ook tot over mijn oren verliefd was op hem. Maar goed, dat is dus duidelijk niet gebeurd.

Maar de blauwdruk van mijn ideale man was dus geschetst hierdoor. Maar om de een of andere reden, heb ik daarna alleen nog maar losers aangetrokken, narcisten, verkrachters en egomaniakken. Maar hem heb ik nooit kunnen vergeten, zelfs niet na 30 jaren. Mijn liefde voor hem is er nog steeds, maar hij heeft een vrouw en kinderen, en ik hoop dat hij de liefde van zijn leven in haar gevonden heeft. Ik ben ook niet van plan om zijn wereld te verstoren, maar hij zal tot aan mijn laatste adem teug in mijn gedachten blijven.