Ik verveel me kappot in mijn dagelijks leven, naast dat ik boeken lees en studeer en soms een beetje rond surf op het Internet en tv kijk heb ik niet veel in mijn leven door dat ik al jaren studeer en als zodanig geen geld verdien om leuke dingen te doen, al het geld gaat op aan studieboeken huur en eten. Wel heb ik al een aantal jaar een gelukkige relatie met een leuke jonge. Alles goed tussen ons. Ik verveel me alleen kappot en aangezien hij in het zelfde studenten schuitje zit en veel met zijn neus in de boeken zit is ons gezamenlijk leven niet erg veel meer dan s avonds op de bank tv kijken of een keer een wandeling maken in het bos bij ons in de buurt of naar de supermarkt. Er is gewoon niet zo veel aan, we gaan zelfs niet op vakantie, en ik ben zeker nog een jaar of 2 aan het studeren en hij ook voor er iets gaat veranderen.
Nu heb ik eerder in mijn leven momenten gehad waarin ik vast zat en weinig mogelijkheid had tot veranderingen. In die tijd was ik veel jonger en had ik een andere vriend. Toen der tijd ben ik uit verveling verliefd geworden op een andere jongen en ben ik daar mee vreemd gegaan voor een tijd. Totdat ik mezelf niet meer in de ogen kon kijken en alles opgebiecht heb, en ik het zelf maar uit heb gemaakt omdat ik mezelf een trut vond. Geen succesvol verhaal dus, al helemaal niet omdat ik een leuke goed leven had met mijn huidige vriend en ik hem alleen maar pijn heb gedaan en hij mij tot heden nog haat daardoor. Ik heb er nog steeds spijt van en ik lig er nog steeds we eens wakker over hoe gemeen ik dat van mezelf vond, terwijl ik op het moment zelf veel plezier moet hebben gehad.
Nu klinkt het misschien raar, maar ik heb niemand in specifiek op het oog. Maar ik ben bang dat de verveling weer toe gaat slaan en ik als mijn leven niet veranderen straks in een rare bui gewoon ineens een ander ga zoenen. Ik was vorige maand in een bar een beetje dronken en ik sjans-te zo erg met iedereen dat ik me de dag daarna kappot schaamde. Ik kan er niet echt met mijn vriend over praten dat ik er mee zit, want dat zou zijn gevoelens kwetsen en dat zou hem ongerust maken dat ik straks vreemd ga of hij zou het niet meer vertrouwen als ik met vrienden op stap ga zonder hem. Ik ben bang dat hij dan voortaan jaloers is bij elk klein beetje sjans dat ik heb.
Maar het broeit (ofzo) ik heb zin om op jacht te gaan. Ik kom niet van het gevoel af, ik kan er met niemand over praten en heb ook geen geld voor een psycholoog. Ik baal ervan, want ik weet dat het de situatie is en de verveling maar ik kan niet stoppen met mijn studie omdat ik al zo ver ben gekomen. Stom of niet? Iemand advies? Of moet ik het er wel met hem over hebben? Wat zijn de voor en tegens van losbreken en zomaar iemand zoenen? Met mijn vrienden kan ook niet want dat zijn allemaal ook zijn vrienden. Tevens, ik denk niet dat ik de stap zet om iets met iemand anders te doen, want ik zou me dan weer meerdere jaren lang schuldig voelen en dat is het niet waard, maar het broeit wel….en ik vertrouw me zelf niet meer als dit gevoel sterker wordt 🙁